vorig jaar 263

191025

In de biografische film Stan & Ollie (Jon Baird, 2018) zetten Steve Coogan en John C. Reilly een zeer geloofwaardig komisch duo Laurel & Hardy neer. Er is niet alleen de fysieke gelijkenis – dat zou op zich verre van voldoende zijn. Beide acteurs hebben zich tot in de kleinste details de tics eigengemaakt waarmee hun Amerikaanse voorgangers hun typetjes stoffeerden en zeer herkenbaar maakten. Dat is al de helft van de kwaliteit van Bairds film. Daarnaast is er vooral het verhaal: het pijnlijke einde van een decennia oude zakelijke verhouding. Of is het toch een vriendschap? Die onduidelijkheid maakt deze film ook in psychologisch opzicht interessant – en Baird bouwt dat heel goed uit. Uiteindelijk is Stan & Ollie ook een film over ouder en irrelevanter worden in een steeds sneller voorthollende wereld, die niet wacht op wie het van beproefde procedés en herhaling moet hebben. *

 

191026

Gisteren vloog er hier een wit-zwarte roofvogel over, ik vermoed een visarend, achterna gezeten door een zwerm kauwen. Dat zag er voor de onwelkome gast bijzonder oncomfortabel uit. * De auto heeft het begeven. Aangekocht in 2003, nu kost een Octavia Break bijna dubbel zoveel als wat we er toen voor betaalden, ik meen mij te herinneren dat het goed 13.000 euro was. Van een nieuwe auto is geen sprake, en de Pussy Wagon, zoals wij – en dat zijn de autodelers – hem noemden, is met een in de motor gedraaide distributieriem rijp voor de schroot. Een herstelling zou meer dan 4000 euro kosten. Ik ben nog naar de Skoda-garage langs de Pathoekeweg gefietst, maar ze hebben geen interesse, ook niet voor de eventueel nog bruikbare reserveonderdelen. Nu ga ik Schoutteet, waar hij naartoe is gesleept, nog mogen betalen om hem er te laten weghalen. Een roemloos einde. * Gisteren en vandaag heb ik me weer eens laten gaan op de verkoop van de uitgerangeerde boeken in de bibliotheek. (…) Te veel om op te sommen en, uiteraard, te veel om te lezen. Waarom dan? Ja, goede vraag. *