Die chronische veranderingen in je omgeving kunnen op den duur een gevoel oproepen van verwarring en desoriëntatie. Het wordt voor veel, vooral oudere, mensen dan moeilijk om nog de landschappen van hun jeugd terug te vinden. Dat is een van de psychologisch onderschatte consequenties van een door mobilisme gedreven samenleving: ze maakt ons vreemden in onze eigen wereld.
Ton Lemaire, Met lichte tred, 222
ǁ
Het frisse, gevarieerde groen van de zomerse bomen, het donkere blauwgroen van de rivier, zijn paard dat licht wegzakte in de rijke grond, bij elke stap in de richting die hem was gewezen – dat alles leek deel uit te maken van een wereld die op de een of andere manier was veranderd, die een andere gedaante had aangenomen, ergens tussen de wegen en de gebouwen en de weiden die hij passeerde, waardoor hij hem niet langer kon ontcijferen.
Carys Davies, West, 156
