191002
(…) * (…) * Er is dan toch nog een Vlaamse regering gekomen. De regeerverklaring houdt een ferme bocht naar rechts in. De stichter van een Vlaams Blok-afdeling wordt minister-president en minister van Cultuur. (…) * (…) over waarheid in postmoderne tijden. De waarheid is niet meer eenduidig, je moet tegenwoordig met zoveel perspectieven rekening houden. Nieuw is de brutaliteit waarmee tout et n’importe quoi wordt gedebiteerd. Vroeger, jawel toen alles beter was, was er nog zoiets als een geloof in de waarheid, in het waardige statuut van de waarheid, in de waarde van de waarheid. Je kon daar niet zomaar ongestraft aan raken. Tegenwoordig is die basis weggevallen. Waarop zou ze nog kunnen gebaseerd zijn, welke autoriteit zal ze dekken? Politici permitteren zich om pertinent te liegen. Cynisch, zonder verpinken. Ze wéten dat ze daarop niet kunnen worden aangesproken. Meer nog: dat rücksichtloze verleent hun aanzien. Ze baseren hun macht op dat m’enfoutisme. * Een van de ergerlijkste passages in de film Darkest Hour was ongetwijfeld het optreden van Churchill in de metro. Door zijn contact aldaar met de gewone man (uiteraard ook vrouw en gekleurde medemens) begint het hem te dagen. Een gelijkaardige scène tref ik nu aan in Maarten Boudry’s Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat: ‘In de tram in Gent heb ik ooit vol verbazing geluisterd naar een racistische tirade van een Bulgaarse dame over Arabieren...’ (85)! Jawel, de professor maakt, net als de eerste minister, gebruik van het openbaar vervoer! * Mijn activisme? Ik heb daarnet in de gang onder de perrons een sticker ‘Dit is Vlaamse bodem’ van de muur getrokken en in de vuilnisbak voor het restafval gegooid. *
