191028
Ik ben de auto, die, kapot, bij de garage staat, gaan leegmaken. Een treurig karwei. Veel vuilnis en brol, die ik recht in een bruine zak heb gekieperd, maar toch ook herinneringen, sommige daarvan al halfvergaan of beschimmeld: landkaarten, plattegronden van steden die ik ooit samen met S. bezocht, de folder van een camping, opgeraapte keien… * We zagen in Damme een installatie met tien videoschermen waarop een explosie te zien was (twee schermen functioneerden niet). We zagen een hoofd dat als een Sint-Sebastiaan met pijlen doorboord was met radio-antennes en daarachter een heel intimistisch onafgewerkt portret. We zagen kijkkastjes met schuifraampjes met mica ruitjes waarop foto’s waren afgedrukt die stemmingen moesten verbeelden. We zagen een reusachtige hangtiet en daarachter neonletters die in kapitalen spelden: ‘ALL WE HAVE IS WORDS / ALL WE HAVE IS WORLDS’ ofte ‘één letter een wereld van verschil’. We zagen een toren van champagneglazen waarvan de bovenste een om de zoveel seconden uit een aan het plafond bevestigd lekkend kraantje neervallende druppel opving – of toch maar ten dele opving want het grootste deel van de in talloze kleinere druppeltjes uiteenspattende druppel belandde naast het glas. We zagen drie wekkers die met hun rug naar de voorbijschuivende bezoekers gekeerd stonden en schilderijen van een in plastic ingepakte beeldengroep. We zagen tussen in de muurwand ingewerkte middeleeuwse glazuurtegels de voortdurend herhaalde uitspraak ‘I’m not afraid of repeating myself’. Dat alles zagen we in het hospitaal en in de kerk zagen we een witte en een zwarte schoen naast elkaar en een grote tentachtige constructie en een installatie met lege flessen die door een ingenieus mechanisme met hamertjes tot klinken werden gebracht en een rij van in toenemende staat van ontbinding verkerende exemplaren van Het Belgisch Staatsblad / Le Moniteur belge. En we zagen nog heel veel niet, en we vernamen dat ons toegangsticket tot het einde van de tentoonstelling geldig bleef, dus zullen we nog eens teruggaan. En ik weet dat als ik het hier niet opschrijf, ik het in de kortste keren allemaal zal vergeten zijn. *
191029
Je kunt er je uurwerk op gelijkzetten: kwart voor tien, de Canadese ganzen komen hun dag doorbrengen op het Stil Ende. In v-formatie komen ze aangevlogen, luid gakkend geven ze elkaar de landingsinstructies door. In de late namiddag worden er opnieuw seinen uitgewisseld, ze vormen een formatie, stijgen met veel kabaal op – ze moeten op een korte afstand heel wat hoogte winnen om boven de bomen uit te stijgen, en dan keren ze terug naar hun slaapplaats. Waar is dat, ik weet het niet, ik vermoed de Sint-Pietersplas. *
