maandag 30 november 2020

scherf 89

Pour s’en servir

Ze vond altijd wel een excuus. De kinderen waren natuurlijk de voornaamste leveranciers. Als de een eens niet de griep had, dan moest de andere naar de tandarts of aan de schoolreisbus worden afgezet. En neen, de papa kon dat niet doen omdat hij vandaag een belangrijke vergadering had. Papa had erg vaak een belangrijke vergadering. Vandaag had ze er zelf een, een excuus, en het was geen uitvlucht: ze had geen keus, ze moest thuisblijven voor de loodgieter. Ze had er eindelijk een weten te strikken om die lekkende badkraan te fiksen. Je weet hoelang je moet smeken om er een te pakken te krijgen en ja, als je er dan een hebt kun je niet afdwingen dat hij voor of na de kantooruren komt, dus mag je hem niet lossen. Van niet lossen gesproken, de hond lag ook wel eens aan de basis van een verontschuldiging. Nu eens had hij wormen, dan weer had hij zijn staart verstuikt. Ja, je hoort het goed – ik wist dat ook niet, dat honden hun staart kunnen verstuiken. Wij geloofden het natuurlijk niet maar ze hield voet bij stuk: verstuikt. Verzwikt dus, enfin, je weet wat ik bedoel. En dat was nog niets vergeleken bij die keer dat ze afkwam met het verhaal dat hij, de hond, haar geheugenstick had ingeslikt. Op zich geen majeur probleem, die stick kwam er wel weer uit – maar je moest erbij zijn wanneer dat gebeurde. En daarom moest ze thuis blijven. Het erge was dat al haar werk van de vorige dag erop stond. Want ja, thuiswerken deed ze ook… En dan waren er nog de paarden, en de auto die het om de haverklap liet afweten. Natuurlijk geloofden wij haar niet altijd – zeker dat met die geheugenstick was erover. Enfin, om maar te zeggen, ze bouwde een reputatie op, dat moest wel fout lopen. En ja, op een dag werd ze bij de directeur geroepen en we hebben nooit geweten welk verhaal ze daar toen heeft opgedist. Naar verluidt wierp dit keer ook haar decolleté geen gewicht in de schaal, ook al floepten ‘ze’ er volgens Véronique bijna uit. Ze werd geschorst en mocht drie maanden thuisblijven met een afgeslankt salaris – al bij al had ze nog chance. En dat salaris, dat lag nog altijd een stuk hoger dan dat van een arbeider die het zich niet kan permitteren om met een door doorwaakte nachten in ploegendienst verhakkeld bioritme in de lappenmand te gaan liggen.


191106

driekleur 455

Voor het eerst was overal het zwart-rood-geel van de Duitse vlag te zien: aan balkons, aan auto’s, op kleren en in haren.

Géraldine Schwartz, De geheugenlozen, 427

driekleur 454

Hun credo – vrijheid, democratie en eenheid tegen de onderdrukking van de plaatselijke heersers – werd gesymboliseerd door zwart-rood-geel, tegenwoordig de kleuren van de Duitse vlag.

Géraldine Schwartz, De geheugenlozen, 352

driekleur 453

Mijn vader vond tussen zijn spullen een heel merkwaardige heraldische tekening: een ridderhelm tegen een achtergrond van zwart-gouden vegetatie, waarin een imaginair dier opduikt, een kruising tussen een geit en een hert met rode hoorns en hoeven, waarvan de hals doorboord is door een pijl in dezelfde kleur.

Géraldine Schwartz, De geheugenlozen, 14

wolken 3951

wolkenfragment uit Géraldine Schwartz, De geheugenlozen

3951

Zijn minimalistische ‘less is more’-architectuur liet haar sporen na in Chicago: wolkenkrabbers van glas en staal en de keizerlijke Crown Hall van de campus van het Institute of Technology, een indrukwekkende rechthoek van staal en glas midden in een groene tuin. (81)

5930

D. in zijn atelier - 200519

 

zondag 29 november 2020

op naar de zestig 48


Ik ben niet naar het door mijn stad georganiseerde lichtfestival ‘Wintergloed’ gegaan. Want wat te voorspellen viel, heeft zich voorgedaan. Veel te veel mensen, hongerig naar een uitje. Het gevolg: ‘niet coronaproof’ en voorlopige annulatie van het festijnvervolg. Er heerste ongetwijfeld een feeëriek sfeertje, al zal dat niet echt gespoord hebben met de ambiance van IC-afdelingen, afspanningen en etablissementen. Om de cultuursector niet te noemen. Ja, daar zullen die intellectuele antineoliberale bakfietsbobo's die alleen maar kritiek spuien maar naarstig plexiglasschermen installeren en de social distancing afdwingen. Ik maakte een wandelingetje in het parkje voor mijn deur, dat was ook mooi.

201128

op naar de zestig 47

 


Van Dmitri Dmitrijevitsj Sjostakovitsj (in het Russisch, leer ik van Wikipedia, Дми́трий Дми́триевич Шостако́вич) is bekend, behalve dat hij een begenadigd componist was (van onder meer vijftien symfonieën, concerto’s voor piano, voor cello en eentje voor viool, film- en theatermuziek, opera’s, vijftien strijkkwartetten en orkeststukken, met de Jazz Suites als bekendste), dat hij een hoogst oncomfortabele verhouding had met de politiek. Uit de biografie Het tumult van de tijd van Julian Barnes onthield ik dat die verhouding op een gegeven moment zo oncomfortabel was, dat zijn koffertje altijd klaar stond. Daaraan moest ik denken bij deze sculptuur van Matthieu Lobelle.

201127