Ik word steeds vaker overmand door moedeloosheid. Ik zie in mijn omgeving hoe corona zich vertaalt in allerlei verschijningsvormen: te schichtige mensen, gespatieerde wachtrijen, gesloten horecazaken, mondmaskers boven onderste helften van gelaten maar ook her en der op de grond, gebiedende stickers en richtlijnen, borden. Ik fotografeer deze verschijningsvormen en hoop dat dat zin heeft. Dat kan alleen als dit alles tijdelijk is – en dat is het nu net wat mij moedeloos maakt: het begint te lang te duren. Ik zou de documentalist van een voorbijgaande periode willen zijn. Foto’s maken waarbij je ooit eens kunt zeggen: ‘Weet je nog?’
