‘Er wordt veel geschreven, maar er wordt steeds minder
gelezen’ zegt de Brugse dichteres Tania Verhelst elders in dit blad. Dat is dan
geen goed nieuws voor Bruggeling Pascal Cornet, in intellectuele kringen bekend
van zijn lezenswaardige blog. Hij publiceerde
onlangs het eerste deel van wat gaandeweg onder de titel Het leven als voorlopige oplossing een lijvige autobiografie moet
worden. De Elfde Teen is het eerste
deel, er volgen er nog een onbekend aantal. (LF)
EXit: U legt de lat meteen hoog. U spreekt over ‘volgende delen’.
Pascal Cornet: ‘De elfde teen is het eerste deel van mijn autobiografie. Het gaat daarin over mijn voorzaten, grootouders en ouders. In de volgende delen zal het dan meer over mezelf gaan. Hoeveel delen er komen, weet ik nog niet. Een stuk of vier, vijf allicht. Misschien zes of zeven.’
EXit: De mensen zullen zich wellicht afvragen…..
Cornet: ‘… wie is die Pascal Cornet dat hij zichzelf belangrijk genoeg vindt om (1) een autobiografie te schrijven en (2) dan nog te denken ook dat wij die autobiografie gaan lezen? Ik ben inderdaad niet ‘belangrijk’. Ik heb geen grootse prestaties geleverd, ik doe geen extreme dingen, ik ben geen ontdekkingsreiziger of wereldverbeteraar. Citaatje uit het boek: “Ik spring niet uit vliegtuigen, duik niet van kliffen, schamp mij niet aan koraalriffen.” Ik ben opgegroeid in een beschermd milieu, in een tamelijk geschiedenisloze tijd. Ik heb geen historische schokken meegemaakt. De enige explosie die ik ooit heb meegemaakt, is de babyboom. Ik leid bijgevolg een vrij banaal bestaan.’
EXit: Hoe moeten we dat ‘banaal bestaan’ begrijpen?
Cornet: ‘ Ik ben ervan overtuigd dat elk leven, ook een banaal leven, het vertellen waard is, als het maar goed verteld wordt. Iedereen maakt een verhaal van zijn leven, voor zichzelf en ook voor anderen. Een verhaal met een begin, een midden en een slot. Een van de motto’s van het boek is van Rosa Montero: “Om te kunnen leven, moeten wij een verhaal over onszelf vertellen, wij zijn een product van onze verbeelding.”’
EXit: Een auteur wordt doorgaans net veel fantasie toegedicht.
Cornet: ‘Iedereen moet proberen te doen waar hij/zij goed in is en graag doet. Bij mij is dat: schrijven. En aangezien ik geen fantasie heb, of toch niet overdreven veel, heb ik behalve mijn eigen herinneringen en ervaringen en verwachtingen niet meteen iets om over te schrijven. Maar ik wil toch schrijven. Ik vind niet dat ik per se iets over een wereldoorlog moet vertellen die ik niet heb meegemaakt. Ik vind al evenmin dat ik mijzelf moet presenteren als notoire zuipschuit of vrouwenjager om interessant genoeg te lijken.’
 |
| © Ellen De Meulemeester |
Cornet: ‘Al schrijvende over mijn banale bestaan komen er vaak interessante thema’s bovendrijven. Zoals over waarheid en fictie in de herinnering, de rode draden in de familiegeschiedenis, het probleem van privacy: wat kun je vertellen over anderen en wat vormt je identiteit. Bij dat laatste kan het – en dat zal EXit zeker interesseren – gaan over Brugge en de taal (het Brugse dialect). Maar ik zal het toch vooral over het vaderschap moeten hebben, denk ik, en over wat het betekent te schrijven.
En ja, ondertussen is de wereld tóch volop beginnen te veranderen en ook daar wil ik van getuigen. Ik schrijf niet alleen over mezelf maar ook over de wereld waarin ik leef.’
Ook de allerlaatste exemplaren van De elfde teen kosten 15 euro en zijn – zolang de voorraad strekt – te koop in boekhandel Raaklijn te Brugge, of te bestellen via pascal punt cornet at pandora punt be. Concrete gegevens zijn hier te vinden: https://pascaldigital.blogspot.com/2020/08/brief-aan-mijn-vrienden-enof.html.
