Memento mori! Vergeet niet: gij zijt ten dode opgeschreven! Knook het in uw oren! Denk er maar niet aan het te vergeten! Ach, hoe didactisch is negentiende-eeuwse grafzerkenkunst. En hoe zoetgevooisd en betuttelend de huidige, daarbij vergeleken. Maar kijk. De natuur doet zijn werk. De doodskop wordt door mos overwoekerd. Talloos zijn de organismen die daarin hun werk doen. Ademend, krioelend, copulerend, nestelend en, jawel, stervend en zo alweer humus vormend voor nieuw leven. En daaronder kreunt de steen zich een eerste barst, de verbrokkeling en verkruimeling zetten in. Straks rest er enkel zand en niemand die het zich herinnert.
