De boom omzagen, dat zagen de bosbeheerders nog wel zitten, maar wat met die stronk? Laat die maar zitten. Nog op de site zelf van de kapel die is ondergebracht in een kunstmatige Lourdesgrot in een bos nabij de abdij van Zevenkerken vroeg ik mij af wat ik hierover kon schrijven. Ik geraakte niet veel verder dan een voor de hand liggende bespiegeling over vergankelijkheid en duurzaamheid. Uitgerekend dan las ik: ‘boomstronken die nog lang blijven staan nadat het bos is gekapt, ze zien er nog altijd stug-onverwoestbaar uit, totdat iemand ertegenaan schopt’. (Rob Riemen, Adel van de geest, 165)
