Ik houd van die mentale struikeling, dat ondeelbare moment waarop je beseft dat er iets niet klopt – maar het is nog niet helemaal doorgedrongen wat precies. De korte aarzeling tussen een nog onbewuste, nauwelijks geregistreerde waarneming en het besef van een anomalie. En dan begint de verwondering. Zouden de mannen die dit bord hebben geplaatst echt niet hebben gezien dat hier in velden noch wegen een huis staat? Dat een bebouwdekombord in een bos evenzeer past als een andreaskruis naast een autosnelweg of, in het centrum van een stad, een in een driehoek gevat hert dat waarschuwt voor overstekend wild?
