Ze vond altijd wel een excuus. De kinderen waren natuurlijk de voornaamste leveranciers. Als de een eens niet de griep had, dan moest de andere naar de tandarts of aan de schoolreisbus worden afgezet. En neen, de papa kon dat niet doen omdat hij vandaag een belangrijke vergadering had. Papa had erg vaak een belangrijke vergadering. Vandaag had ze er zelf een, een excuus, en het was geen uitvlucht: ze had geen keus, ze moest thuisblijven voor de loodgieter. Ze had er eindelijk een weten te strikken om die lekkende badkraan te fiksen. Je weet hoelang je moet smeken om er een te pakken te krijgen en ja, als je er dan een hebt kun je niet afdwingen dat hij voor of na de kantooruren komt, dus mag je hem niet lossen. Van niet lossen gesproken, de hond lag ook wel eens aan de basis van een verontschuldiging. Nu eens had hij wormen, dan weer had hij zijn staart verstuikt. Ja, je hoort het goed – ik wist dat ook niet, dat honden hun staart kunnen verstuiken. Wij geloofden het natuurlijk niet maar ze hield voet bij stuk: verstuikt. Verzwikt dus, enfin, je weet wat ik bedoel. En dat was nog niets vergeleken bij die keer dat ze afkwam met het verhaal dat hij, de hond, haar geheugenstick had ingeslikt. Op zich geen majeur probleem, die stick kwam er wel weer uit – maar je moest erbij zijn wanneer dat gebeurde. En daarom moest ze thuis blijven. Het erge was dat al haar werk van de vorige dag erop stond. Want ja, thuiswerken deed ze ook… En dan waren er nog de paarden, en de auto die het om de haverklap liet afweten. Natuurlijk geloofden wij haar niet altijd – zeker dat met die geheugenstick was erover. Enfin, om maar te zeggen, ze bouwde een reputatie op, dat moest wel fout lopen. En ja, op een dag werd ze bij de directeur geroepen en we hebben nooit geweten welk verhaal ze daar toen heeft opgedist. Naar verluidt wierp dit keer ook haar decolleté geen gewicht in de schaal, ook al floepten ‘ze’ er volgens Véronique bijna uit. Ze werd geschorst en mocht drie maanden thuisblijven met een afgeslankt salaris – al bij al had ze nog chance. En dat salaris, dat lag nog altijd een stuk hoger dan dat van een arbeider die het zich niet kan permitteren om met een door doorwaakte nachten in ploegendienst verhakkeld bioritme in de lappenmand te gaan liggen.
191106
