Zo wil je ze niet zien. Normaal gezien, als je ze ziet, zie je ze zittend op hun achterpoten, de staart in steun, knabbelend aan een beukennootje dat ze handig in hun voorpootjes vasthouden; golvend weglopen over de bladeren op de bosvloer, uitgewuifd door hun eigen pluim; verticaal omhoog tegen een stam op vluchten, om zich vervolgens te verstoppen achter deszelven; soms, een enkele keer, als je veel geluk hebt, springend van een tak van de ene boom naar een tak van de andere – maar zo, aangereden en morsdood uitgestrekt op het asfalt, neen, zo wil je ze niet zien.
