vrijdag 9 oktober 2020

vorig jaar 252

190928

Vierduizend man opofferen om er driehonderdduizend te redden? Ja, met dat soort vragen krijg je te maken in oorlogstijd als je dan min of meer toevallig premier bent geworden. De biopic Darkest Hour gaat daarover. Voor zover dat nodig of wenselijk was, maken we kennis met het fenomeen Winston Churchill. Groot is de periode niet die belicht wordt: van vlak voor zijn aantreden tot en met de evacuatie van de geallieerde en vooral Engelse troepen die op het strand van Duinkerke teruggedreven waren door de oprukkende Duitse overmacht. (Zie ook: Dunkirk.) Dit is overigens helemaal geen oorlogsfilm. De scènes spelen zich af in het Lagerhuis – Order! Order! –, in commandobunkers en bij Winston thuis. Fenomeen, zei ik? Ach, zeg maar gerust dat regisseur Joe Wright er een wandelende karikatuur van heeft gemaakt. Veel heeft de film niet om het lijf. De kritische noot ontbreekt gelukkig niet – Churchills militaire palmares in bijvoorbeeld Gallipoli is niet om over naar huis te schrijven. Maar de film is toch vooral een hagiografie. Churchill wist de media te bespelen, zijn secretaresse staat hem beaat bij, de grote staatsman mengt zich, eeuwige sigaar in de bek, onder de gewone mensen in een metrostel. Een zwarte medereiziger citeert Horatius en van een willekeurige Fred of Robert krijgt de premier een vuurtje aangereikt. Waarna hij met vuur de heren parlementsleden overhaalt om géén vredesbesprekingen, lees capitulatie, met ‘Herr Hitler’ voor te bereiden. * (…) *

 

190929

Ik breng zowat de hele dag voor de televisie door: het verzopen wereldkampioenschap wielrennen in York. Renners rijden door diepe plassen, Belgen haken af. Veertig coureurs bereiken de finish. De Deen Mads Pedersen wint. * (…) *

 

190930

(…) *

 

191001

Een uitermate sombere regendag, zoals we er al lang niet meer een gehad hebben. Het is al na acht uur en nog is donker. Het regent pijpenstelen. Kinderen worden naar school gebracht. Er staat meer dan vierhonderd kilometer file. Ik zit veilig binnen, ben niet van plan vandaag veel uit mijn comfortzone te treden. (…) * (…) * Ergens zien passeren op Facebook, naar aanleiding van de vertaling van een deel ervan door Rokus Hofstede: de autobiografie La règle du jeu van Michel Leiris, waarin het niet alleen over hemzelf maar ook over het schrijven van een autobiografie zou gaan, en over alle problemen die daarmee gepaard gaan. Daarover moet ik het ook hebben: waar gaat het alles onbekommerd kunnen opschrijven over in het moeten rekening houden met anderen? * Ik ben nu begonnen in Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat en dat doet mij denken aan dat hoogst onsympathieke gebaar dat ik Maarten Boudry eergisteren in De Zevende Dag zag maken: hij was er in gesprek met Anuna De Wever, met wie hij, zo kan ik mij voorstellen (want ik zag enkel het einde van dit gesprek), grondig van mening verschilt. Op het einde zag Boudry zijn kans schoon om haar paternalistisch een exemplaar van zijn boek te overhandigen. Aan Anuna’s gezichtsuitdrukking zag je dat zij daar niet van gediend was en ik kan haar geen ongelijk geven. *