190928
Vierduizend man opofferen om er driehonderdduizend te
redden? Ja, met dat soort vragen krijg je te maken in oorlogstijd als je dan
min of meer toevallig premier bent geworden. De biopic
Darkest Hour gaat
daarover. Voor zover dat nodig of wenselijk was, maken we kennis met het
fenomeen Winston Churchill. Groot is de periode niet die belicht wordt: van
vlak voor zijn aantreden tot en met de evacuatie van de geallieerde en vooral
Engelse troepen die op het strand van Duinkerke teruggedreven waren door de
oprukkende Duitse overmacht. (Zie ook:
Dunkirk.) Dit is overigens
helemaal geen oorlogsfilm. De scènes spelen zich af in het Lagerhuis –
Order!
Order! –, in commandobunkers en bij Winston thuis. Fenomeen, zei ik? Ach,
zeg maar gerust dat regisseur Joe Wright er een wandelende karikatuur van heeft
gemaakt. Veel heeft de film niet om het lijf. De kritische noot ontbreekt
gelukkig niet – Churchills militaire palmares in bijvoorbeeld Gallipoli is niet
om over naar huis te schrijven. Maar de film is toch vooral een hagiografie.
Churchill wist de media te bespelen, zijn secretaresse staat hem beaat bij, de
grote staatsman mengt zich, eeuwige sigaar in de bek, onder de gewone mensen in
een metrostel. Een zwarte medereiziger citeert Horatius en van een willekeurige
Fred of Robert krijgt de premier een vuurtje aangereikt. Waarna hij met vuur de
heren parlementsleden overhaalt om géén vredesbesprekingen, lees capitulatie,
met ‘Herr Hitler’ voor te bereiden. * (…) *
190929
Ik breng zowat de hele dag voor de televisie door: het
verzopen wereldkampioenschap wielrennen in York. Renners rijden door diepe
plassen, Belgen haken af. Veertig coureurs bereiken de finish. De Deen Mads
Pedersen wint. * (…) *
190930
(…) *
191001
Een uitermate sombere regendag, zoals we er al lang niet
meer een gehad hebben. Het is al na acht uur en nog is donker. Het regent
pijpenstelen. Kinderen worden naar school gebracht. Er staat meer dan
vierhonderd kilometer file. Ik zit veilig binnen, ben niet van plan vandaag
veel uit mijn comfortzone te treden. (…) * (…) * Ergens zien passeren op
Facebook, naar aanleiding van de vertaling van een deel ervan door Rokus
Hofstede: de autobiografie
La règle du jeu van Michel Leiris, waarin het
niet alleen over hemzelf maar ook over het schrijven van een autobiografie zou
gaan, en over alle problemen die daarmee gepaard gaan. Daarover moet ik het ook
hebben: waar gaat het alles onbekommerd kunnen opschrijven over in het moeten
rekening houden met anderen? * Ik ben nu begonnen in
Waarom de wereld niet
naar de knoppen gaat en dat doet mij denken aan dat hoogst onsympathieke
gebaar dat ik Maarten Boudry eergisteren in
De Zevende Dag zag maken: hij was er in gesprek met Anuna De Wever,
met wie hij, zo kan ik mij voorstellen (want ik zag enkel het einde van dit
gesprek), grondig van mening verschilt. Op het einde zag Boudry zijn kans schoon
om haar paternalistisch een exemplaar van zijn boek te overhandigen. Aan
Anuna’s gezichtsuitdrukking zag je dat zij daar niet van gediend was en ik kan
haar geen ongelijk geven. *
