Met deze foto is van alles mis. Dat is jammer want de gebeurtenis die hij wil vereeuwigen is heuglijk. Een halfzus en een halfbroer, allebei vijftigers (Filip is zelfs al zestig), maken kennis met elkaar. Maar de foto heeft vooral de onwennigheid vastgelegd, meer dan de vreugde die er ongetwijfeld ook zal geweest zijn. Hoe is het mogelijk dat het Koningshuis zo’n slechte foto de wereld instuurt?
Elke fotograaf die een beetje zijn vak kent, weet dat hij met een aantal beheersbare zaken rekening moet houden. Een ervan is de achtergrond. De horizonlijn, hier in de vorm van een sierlijst op de muur, staat scheef. De objecten worden door de afgebeelde personen afgesneden. De bloemen zijn niet decoratief maar expressief: ze vertolken, tot en met in de kleurovereenkomst, de krampachtigheid van de koning en de prinses. De belichting is, om het beleefd te formuleren, kaduuk.
En kijk dan naar de afgebeelde personen zelf. Ze staan op anderhalve meter van elkaar. Of beter: ze lijken op anderhalve meter van elkaar te willen staan. In werkelijkheid lijkt het me niet echt anderhalve meter, maar ik begrijp het wel: het had niet gekund dat twee mensen, die toch, al zijn ze bloedverwanten in de eerste graad, vreemden voor elkaar zijn, in deze coronatijd elkaar knuffelend op de foto zouden staan.
Maar het is niet alleen dat. Het zijn Delphines gekruiste benen die een soort van gereserveerdheid uitdrukken. Het is de krolse tafelpoot die contrasteert met de stijfheid van Flip. Het zijn zijn vuistjes versus de half weggestopte fijnvingerige handen van de kunstenares (die in andere contexten behoorlijk wat wulpser voor de proppen komt). Het is haar onwennige glimlach. Het zijn de ongezond ogende wallen onder de koninklijke ogen. Het is de afdruk van haar beha. Het is – vooral! – dat slecht dichtgeknoopte artistiekerige jasje van de vorst.
Neen, deze foto is behoorlijk knullig. Maar op de een of andere manier werkt het wel. Die knulligheid vertolkt de menselijkheid die nu opeens in het Koningshuis wordt toegelaten. De ‘onechte’ dochter wordt gecertificeerd. Filip doet wat de mensen – en dat is of wil hij ook zijn: een mens – van hem verwachten. Hij sluit zijn halfzus in de armen. Of hij maakt daar toch aanstalten toe.
Het is een veelzeggende foto. Het is een goede foto.
