191017
(…) * De begrafenisplechtigheid (…) duurt bijna twee uur. Maar het zijn twee mooie uren. De teksten zijn voortreffelijk, de pastoor kwijt zich op voorbeeldige wijze van zijn taak: pluralistisch, tolerant en met respect voor wie anders denkt. Op den duur blijft er van het katholieke waardepatroon niet veel meer dan die tolerantie en dat respect over. (…) *
191018
(…) * Die man is knettergek. Nu vergelijkt hij Turken en Koerden met twee kemphanen op de speelplaats: je moet ze eerst wat laten vechten met elkaar en dan pas moet je tussenkomen. Van grote blunderaar tot vredebrenger. Il faut le faire. Zonder waarheid wordt deze wereld een gevaarlijk en zonder meer absurd oord. * Het verhaal is flinterdun. Twee mannen zijn verliefd op dezelfde vrouw en zij ziet hen allebei gaarne. Ze moet kiezen en kiest voor het grootste profijt. Jaren later ontmoet zij nog eens de niet-uitverkorene, die het ondertussen ook gemaakt heeft. Zij heeft ondertussen de maniertjes van de uitverkorene overgenomen. Het weerzien heeft geen zin en draait op niets uit. Voilà. Meer dan dat is het niet. Toch is Café Society (2016) van Woody Allen een geweldige film. Een mooie film. Allen haalt alles uit de kast om die hele Hollywoodglamour van de jaren dertig, veertig te reproduceren. Architectuur, meubilair, kostuums, auto’s…, de glitter en glans van het sterrendom en het bikkelharde zakenleven dat zich er tegenaan schurkt en zich eraan verrijkt. Allen vat het met uitgekiende belichting en vooral een bijzonder sterke tekst. Je kunt de film volgen met je ogen dicht, zegt R., die haar ogen dicht heeft. Dat is waar, maar dan mis je de essentie, en die ligt niet in het verhaal maar in de beelden, het licht, de fonkelende juwelen van de stuk voor stuk prachtige vrouwen die Allen, ondanks zijn Berufsverbot, rond zich heeft weten te verzamelen. *
