191027
Toch vreemd. Nooit eerder gehoord van de film, de nooit voltooide film, L’Enfer van Henri-Georges Clouzet, en nu twee keer in hetzelfde etmaal. Gisteren zag ik Daan Stuyven in Alleen Elvis blijft bestaan het erover hebben, en nu lees ik in Polaroid van de dag dat Gert den Toom het erover heeft. Daan Stuyven was zijn hyperkinetische zelf, je voelde hoe zijn nervositeit – mogelijk ingegeven door het uitblijven van extra shots nicotine en eventueel nog andere producten – een echt goed gesprek onmogelijk maakte. Polaroid van de dag is een boek dat is gebaseerd op een selectie uit enkele jaren bloggen, een boek dat ik eigenlijk zelf ook wel zou willen maken. Vooral door de vormgeving inspireert het mij, die is werkelijk voortreffelijk. De inhoud is, helaas, minder overtuigend. * 35 jaar is het geleden dat dancing Villa Djava – wat een schitterende naam, toch – in Brugge van start ging. 1984, en ik was erbij. Niet op de openingsavond, waarvan R. me de Betamax-beeldopname toonde die dezer dagen op Facebook circuleert en waarop jongelui de contemporaine modetrends uitstralen (de jongens met fijne dasjes, vloermatjes, sigaret nonchalant in de mondhoek; de meisjes met overdadige permanent waves, opzichtige opmaak en uitdagend gelonk), maar dan toch een paar keer dat en het volgende jaar. Die verjaardag werd gisterenavond gevierd met een fuif in de Entrepot, met Djava-dj Hubert aan de knoppen. Veel veertigers en vijftigers daar, heel vriendelijke sfeer, veel gedanst – en ja, aan mijn knieën van vandaag voel ik dat ik maar beter niet een meter hoog de lucht in ga bij Smells Like Teen Spirit. Ooit was het tussen P. en mij een huisspreuk, die we uitspraken toen we zin hadden om nog eens uit te gaan maar daar steeds minder vaak toe kwamen: ‘We gaan nog eens naar de Djava.’ Villa Djava hield vrij snel op te bestaan omdat de Brugse burger zich, ondanks kostelijke geluidsisolatie-investeringen, bleef storen aan het nachtlawaai. * Den Toom, 148, over het lezen, of beter gezegd niet-lezen van verkiezingsprogramma’s. * G. laat me weten dat hij volkomen overdonderd is, in de positieve zin, door het concert van Kate Tempest. Ik ben daar zo blij mee, dat hij iets moois meemaakt dat hij zich zijn leven lang zal herinneren, iets wat hem inspireert en vormt. En ik denk na over welke concerten voor mij memorabel waren. Pink Floyd met The Wall in Dortmund natuurlijk, 1980 was dat, mijn allereerste concert en al meteen onovertrefbaar, en daarna Bowie en Peter Gabriel in Vorst, U2 (in zaal Volksbelang, Mechelen of all places en daarna nog eens op Werchter!), maar ook Raymond in een parochiezaal in Beernem, TC Matic in de Samambaya in Leuven… Allemaal in die periode, tussen mijn 19de en 27ste zeg maar. *
