woensdag 1 april 2020

LVO 147



Nog een vermeldenswaardige en zeer vaak opgelegde plaat heette De Limburgse Troubadour. Het was een 33-toerenplaat van een iets kleiner formaat dan gebruikelijk, ik denk dat zoiets toen een ep heette. Er stonden dan ook maar een tiental liedjes op, met Limburg allein als bekendste:



Limburg, Limburg allein

Dao geit niks boave

Zo is t'r mer ein.



Jo Erens, want zo heette de in Sittard geboren troubadour, was erg jong gestorven. Hij werd geen 27 jaar. Zichzelf begeleidend op zijn gitaar zong hij Limburgse liedjes vol weemoed en nostalgie. Zijn teksten, gesteld in een mij bizar maar mijn vader ongetwijfeld vertrouwd in de oren klinkende mengvorm van Duits en Limburgs, bezongen hoe ongerept mooi dat landsgedeelte was en hoe het werd bevolkt door uitsluitend vriendelijke mensen en aardige meisjes, zo sjoon wie ei blaedje dat fladdert in de wèndj.16 Deze plaat, die ik toen op een onbevangen manier leuk vond en nu exotisch zou noemen, moet voor mijn vader, en misschien ook mijn oudere broer, een doorleefde pijn met zich hebben meegedragen, een heimwee naar het inderhaast achtergelaten geboorteland.

Mijn ouders hadden ook enkele 45-toerensingeltjes, herinner ik mij, onder meer Marina van Rocco Granata – wellicht waren zij een van de velen die zich in Limburg tot aankoop van het plaatje hadden laten verleiden, zoals het wordt getoond in de biografische film van Stijn Coninx17: de jonge Italiaanse artiest wist duizenden exemplaren van zijn liedje aan de man te brengen door praktisch heel de Maaskant deur aan deur af te leuren. Op die manier werd het een hit. Andere toegevingen aan het populaire genre waren Ik hou van Holland van het Nederlands-Duitse 'wonderkind' Heintje en Margrietje van Louis Neefs – twee liedjes die zich zo hardnekkig in mijn hersenen hebben vastgehaakt, dat ik de melodieën en grote flarden tekst nog altijd moeiteloos kan oproepen. In het ene bloeien de tulpen, in het andere zúllen de rozen dat doen – al wordt niet verduidelijkt wanneer precies dat zal gebeuren. Louis Neefs, overigens, kwam op een brutale manier aan zijn einde: hij werd op een kerstnacht samen met zijn echtgenote doodgereden op een kruispunt, door iemand die het rozenrood had genegeerd. Ik herinner mij de verpletterende indruk die dit bericht op mij maakte.

De meest frivole en voor zover ik weet enige Angelsaksisch getinte aankoop waaraan mijn ouders – en het zal wel mijn moeder zijn geweest – zich ooit waagden, betrof de hit Don't Cry For Me Argentina, gezongen door Julie Covington. Ik vond het formidabel dat op die manier een plaatje dat in de BRT-Top 30 stond in mijn ouderlijk huis kon worden aangetroffen. De Top 30 zijnde een programma waarnaar ik, bandopnemer in de aanslag, altijd min of meer in clandestiniteit moest luisteren – zozeer werden pop en rock uit het gezin waarin ik opgroeide gebannen.


16 https://muzikum.eu/nl/123-109-25112/jo-erens/ich-ken-ein-aardig-maedje-songtekst.html

17 Stijn Coninx, Marina (2013), met Matteo Simoni als Rocco Granata.







(wordt vervolgd) 
lees vanaf hier deel 1
lees hier vanaf het begin van deel 2