190410
Bij het ontbijt een gesprek over het verdwijnen van alle
informaliteit in de arbeidsbetrekkingen als oorzaak van depressie, burn-out,
vereenzaming. Procedures die perfect werden georganiseerd op basis van
menselijke interactie, collaboratie, solidariteit… worden nu ingevuld door
duurbetaalde IT-toepassingen, algoritmes eigenlijk, waarbij elke werknemer niet
meer is dan een inwisselbare pion. En neem de gezondheidsmanie, de kruistocht
tegen alcohol en nicotine. Alsof die drugs niet een rol speelden in het hechten
van het sociale weefsel. Mensen die tezelfdertijd hun drug opzochten, zochten
ook elkaar op. Dat verdwijnt allemaal. We leven langer, maar vele jaren als
emotioneel wrak. Ten andere, is het niet van alle tijden dat mensen, mannen
vooral, naar methodes zochten – onbewust vaak – om hun leven te bekorten? Het
lang in leven blijven is geen fundamentele, slechts een secundaire, of
afgeleide, drijfveer. * Vanochtend vroeg ben ik in de mistige schemering naar
buiten gegaan om wat foto’s te maken, vooral van de majestueuze eik die hier op
het domein staat. * Later in de voormiddag dezelfde wandeling die we ook
gisteren maakten. Bij de vijver waar we gisteren de beverrat zagen – ik moet
altijd aan Walden Pond van Thoreau denken – (…). Na de middag fietsen we
heen en weer naar Luzy waar we in de ‘Bi1’, wat vroeger de ‘Attack’ was,
inkopen doen. (…) * Een passage in Ons soort mensen (114-115) sluit
bijzonder goed aan bij het gesprek dat we tijdens het middageten hadden, over
de pragmatisering van de arbeid, de managementtaal, de formalismen alom die
niets uithalen behalve het leven onaangenaam maken. ‘De neoliberale ideologie,
vermomd als een mengeling van pragmatisme en prestatiegerichtheid, veroverde de
laatste hoekjes van het maatschappelijk leven.’ *
