wolkenfragmenten uit Edoardo Albinati, De katholieke school
3632
Eind september, wisselvallig weer,
maar tussen de wolken door was de zon wel warm. (192)
3633
Doordat er geen woorden aan te pas
kwamen werden ze ondoorgrondelijk en tevens verontrustend, ook al ging het om
voorbijtrekkende wolken. (313)
3634
Op elk blad was met een dikke
blauwe stift een stadsgezicht getekend, maar dan een denkbeeldige stad, nooit
eerder gezien of alleen in dromen, met hoge gebouwen, kerken, torens, wolkenkrabbers
in gedurfde vormen die veel weg hadden van die waarmee de best betaalde
architecten van de wereld sinds een jaar of dertig graag de skylines van steden
mogen markeren om die spectaculair te maken… en verder parken, verhoogde wegen,
vijvers, kazematten, vestingwerken…
(375)
3635
Als het dan toch altijd en overal
zo was gegaan, was het dan niet hypocriet om tegen ons te preken over relaties
vol goede wil en optimisme tussen de schepselen die een ‘eindeloos goede’ God
vanuit de wolken in de gaten hield, al had diezelfde God vanaf het begin
der tijden niets anders gedaan dan de aarde met bliksem treffen of laten
overstromen, steden in brand steken en zomaar laten gebeuren dat hun inwoners
aan het zwaard werden geregen, zonder een vinger uit te steken om hen te
sparen, integendeel, juist nadrukkelijk het bevel gevend om hen uit te roeien? (459)
3636
Ze zweven in de lucht, impliciet en
onuitgesproken, ze fungeren als ondertitels bij officiële speeches, tijdens
familiebijeenkomsten, feestdagen, vergaderingen waarbij iets moet worden
besproken, waarbij er eindelijk ‘een probleem moet worden aangepakt dat al te
lang sleept’, waarbij er ‘samen een beslissing moet worden genomen’, daar
hangen die stilzwijgende overwegingen als donkere regenwolken boven. (485)
3637
Het radicaal realisme heeft beslist
veel verdiensten maar is ook weinig aantrekkelijk en lastig vol te houden, het
impliceert een bepaalde existentiële monotonie, een onwrikbare manier van
denken, waardoor zelfs de nuchterste ziel op een gegeven moment wel eens zijn
hoofd zou willen vullen met wolken en dromen, gewoon voor de
verandering, om zijn vlijmscherpe blik op de wereld even te kunnen ontspannen
en even ergens anders te zijn met zijn gedachten. (605)
3638
De middenklasse voedt zich met
droefheid en vrees; ze ziet gemiste kansen en verbroken tradities achter zich,
en donkere wolken die zich samenpakken aan de horizon. (606)
3639
(…) het bedrog en
de valstrikken en de verrassingen en de wederwaardigheden leken uitdagingen van
het lot waar de goden van bovenaf naar keken, omlaag turend vanaf de wolken,
zoals in de Oudheid. (803)
3640
(…) het was de instorting van het luchtkasteel dat uit
de hemel viel omdat het van te zware wolken was gemaakt (…) (890)
3641
Het was niet warm, er trokken
snelle wolken door de hemel, voortgejaagd door de wind, en de grote
bomen ruisten (…) (1030)
3642
(…) door getuige te
zijn van catastrofe als brandende wolkenkrabbers of neerstortende
vliegtuigen of de vernietiging van hele steden door enorme mensapen, door wrede
aliens of zombies of reusachtige golven of asteroïden of een nucleaire ramp
(…) (1329)
3643
Het was diep in de nacht. Aan de
zwarte hemel pakten zich luidruchtige wolken samen. (1480)
