Geen topfoto, zeker niet. Maar wel geschikt om er een
reeks mee te beginnen die een overzicht wil brengen van vijftien jaar
fotograferen. Een spoorwegarbeider controleert de rechtlijnigheid van de spoorstaaf waarboven
hij schrijlings staat. Hij neemt de houding aan van een lijnrechter bij het
tennis. Ik zie deze man vanuit de wagon waarin ik heb plaatsgenomen, en kan dus niet zien wat hij ziet. De
rechtlijnigheid krijgt op die manier iets metaforisch: in welke mate zal mijn
leven vanaf dit ogenblik rechtlijnig verlopen? Niet in dezelfde mate allicht
als het spoor dat door deze man wordt bekeken. Ik wist toen nog niet wat ik nu
weet.
Leg je dergelijke bedoelingen en betekenissen al
meteen in de foto, voor of tijdens het afdrukken zelf? Neen, of toch zeker niet
altijd. Eigenlijk maar heel zelden. Hier was dit zeker niet het geval. Ik was
vooral getroffen door de houding van de man, en door de kleur van zijn werkkledij.
Het komt mij nu goed uit dat bij het selecteren van foto’s voor deze reeks dit
beeld zichzelf aandient. In functie van de plaats die ik deze foto hier geef,
in deze context, ontstaat een nieuwe betekenis – een betekenis die de foto uit
zichzelf niet had.
Brugge, station – 041018
