Niet de roos, maar de hand op de schouder: met scherpstelling
en diepteonscherpte maakt de fotograaf duidelijk waarop hij mikt. Met zijn
andere hand helpt de begeleider (vader?) de voor het kind nog veel te zware
boog vast te houden. De hand op de schouder kan hoogstens de stabiliteit
versterken, maar is duidelijk minder functioneel, symbolischer, gevoelsgeladener.
Ik denk meteen aan een zoon-vaderrelatie, hoewel ik
daar eigenlijk totaal geen aanwijzingen voor heb. Maar die hand ligt daar zo vaderlijk op die schouder: ik geloof gráág
dat de man met het gele hesje de vader van het kind is. Hij helpt het kind te mikken,
maar of gindse doel – in de verte, in de toekomst – zal worden getroffen, heeft
hij niet zelf in de hand.
Behalve door deze connotatie, is deze foto bij mij ook
blijven haken door de verdeling van de kleurvlakken, die contrasteren met de
grijzen van de kledij en precies daardoor nauw aansluiten bij de vage
kleurcirkels in de verte. En door de vraag of het misschien toch niet beter
ware geweest indien de roos van de schietschijf centraler in het beeld zou
hebben gestaan. En wat zou er veranderen als het hoofd van de begeleider
(vader?) ook binnen het kader zou zijn opgenomen?
Brugge, Burgplein – 041104
