het overzicht 006

Bovenmaatse afbeeldingen bepalen steeds vaker het straatbeeld. Nieuwe druktechnieken maken gigantische uitvergrotingen mogelijk. En de spuitbus wordt met geringe terughoudendheid gehanteerd, ook op daartoe niet voorbestemde plaatsen. De gebruikers van de straat, mensen dus met normale formaten, kijken niet meer op van de aanwezigheid van deze beelden – maar dat belet de fotograaf niet om op te kijken van de interactie tussen deze passanten en de beelden die hen dreigen weg te drukken.

In mijn stad bestaat een reglementering betreffende de formaten van affiches, reclamepanelen en dergelijke. Ook op tijdelijke afsluitingen of met zeildoek afgeschermde gevelstellingen. Ik vind dat zeer zinnig. Ik zie in Brugge ook weinig graffiti opduiken. Wellicht bestaat er tussen het een en het ander een verband.

Op deze twee foto’s zien we twee verschillende interacties tussen passanten en ‘straatbeeld’. De kleurfoto verraadt gewenning: we kijken er niet meer van op, van zo’n al bij al niet zo evidente uitvergroting én indoctrinerende, agressieve productaanprijzing. (De foto heeft geen bijzondere kwaliteiten, ik plaats hem hier alleen maar omdat hij illustreert wat ik wil zeggen.) Op de zwart-witfoto kijken de passanten wél op, en precies dat opkijken is vastgelegd. Je volgt de blik van beide dames, en pas dan ga je goed bekijken wáár zij van opkijken: een spuittekening die minder willekeurig blijkt te zijn dan wat je aanvankelijk zag, of eigenlijk niet meer zag omdat je er niet van opkeek.

2 x Parijs – 040623

5107

Brugge, SFX, G. - 180611

de herfst van 2018 – 2

Nog één dag zijn ze beschikbaar, de afleveringen van De Columbus, en aangezien ik het programma pas laat ontdekte, moet ik nu raprap mijn schade inhalen. Geen straf is dat, want ik geniet met volle teugen van deze goedgemaakte feelgoodtelevisie. Vanmorgen nog het slot gezien van de aflevering met Filip Peeters, wanneer de acteur en de chauffeur (Wim Lybaert) vriendschap sluiten. Ze hebben het eerder in de aflevering al over homoseksualiteit gehad, en dat ze zich daar allebei uitdrukkelijk niet toe bekennen. Maar vriendschap is wél mogelijk natuurlijk, ook met een aanraking én met een liefdesverklaring. Ja, vrienden zien elkaar graag – misschien nog wel méér dan als de verhouding een seksuele component heeft. En dan zit ik nu te kijken naar de aflevering met zangeres Els Pynoo, mij voorheen onbekend. En kijk, ook dit is ontwapenend! Het tweetal – uiteraard begeleid door een cameraman en een stel technici, maar die vergeet je compléét – reist door een uitgeregend Duitsland op weg naar Tsjechië. (Dat heeft het lot bepaald.) In een stadje besluiten ze dat ze naar een kuuroord willen. En dus vragen ze aan de eerste de beste passant die ze kunnen aanspreken: ‘Wissen sie wo hier in die Nähe ein Kurort ist?’ De man, een nieuwe Duitser zullen we maar zeggen, moet het antwoord schuldig blijven. Dan roepen ze de vraag om via de megafoons die boven op de bus gemonteerd zijn. Verbaasde blikken bij voor de regen schuilende Duitsers. Dan worden Pynoo en Lybaert baldadig en wanneer ze door een tunnel rijden, stelt Lybaert voor om het nog eens om te roepen, gewoon om eens te horen hoe de akoestiek in de tunnel klinkt. Hol, inderdaad! Heerlijke televisie vind ik dat. Jammer dat het maar één dag meer te zien is, maar er volgt vast een herhaling! 

 

het overzicht 005

Drie lentefeesten en een eerste communie, dat moet gevierd. En dus: een uitnodiging. En daarop: een foto. Deze foto. De kinderen zijn zes en twaalf. Eentje is afgelopen zomer getrouwd, de tijd gaat voorbij. De tweede van rechts is mijn jongste zoon, ook hij is vandaag meer dan veertien jaar ouder.

Het verkeersbord was een goede ingeving, al zeg ik het zelf. Een grafisch element dat het vlak opdeelt, de compositie bepaalt. Perfect gecentreerd (gelukkig zwakken de perspectivische vervorming links en rechts en de onderling verschillende poses en gestaltes de symmetrie wat af), en qua kleur complementair met de omgeving. De kinderen vinden het zelf duidelijk ook een goed idee: ze zijn er graag bij. Alleen van de zesjarige, uiterst rechts – A. heette ze toen en heet ze nog altijd –, is niet duidelijk wat ze precies van de situatie denkt. Maar ik denk dat ze het ook wel leuk vond. Het was per slot van rekening toch ook voor haar feest.

Deze foto helpt mij een goede herinnering te bewaren. Van het feest dat erdoor werd aangekondigd, ben ik veel vergeten. Maar het moment dat ik deze foto maakte, dat ik de kinderen voorstelde om achter dat bord te gaan staan en dat zij daar gewillig op ingingen, staat me nog levendig voor de geest. Volgens mij geldt dat ook voor die vier kinderen. Ik moet het G. eens vragen.

Oostkamp – (ca.) 0405