reacties op mijn
teksten over Elena Ferrante en Gerard Reve:
Ik las net de novelle 'De Verborgen Dochter' van Ferrante,
en ik vond het schitterend.
I.F.
dat was ook mijn indruk van alvast de drie 'korte' romans,
"de verborgen dochter", "kwellende liefde" en "dagen
van verlating" (dit laatste boek werd trouwens verschillende malen als
'beste' vernoemd in the Guardian. "Dagen .. " deed mij soms denken
aan Patricia de Martelaere's "Het onverwachte antwoord" met het 2e
'obsessieve' deel dat in een v de leesclubs zowel enthousiasme als afkeer
ontlokte. Voor de trilogie (4 delen?) had ik nog niet de tijd.
L.D.
Had compleet dezelfde indruk, zowel qua 'structuur' als qua
stijl. Vooral stilistisch viel het boek me zwaar tegen. En deel twee, dat hier
binnenkwam met het eerste, zal ongelezen blijven.
P.L.
Wat Reve betreft kan ik je deels gelijk geven. Maar ik
verdraag moeilijk dat je Reve aanvalt - in je laatste stukjes merkte ik
trouwens zeer duidelijke Reve-invloeden, ja de Reve-stijl trad op de voorgrond
omdat je hem aan het lezen was ! Zo onweerstaanbaar is hij dus (en zo
stijlgevoelig ben jij dan ook wel) Het is geouwehoer maar stilistisch kent hij
briljante momenten en is het meer dan studentikoze luim. Het is meer dan
vertederend exhibitionisme, het is meer dan mystieke exaltatie. Het is Reve en
daar geef ik veel om. Er zit altijd iets uiterst kwetsbaars in - hij gooit zich
en landt vaak met een kunstige pirouette. De laatste brief, Brief In Een Fles Gevonden,
geeft blijk van groot meesterschap. De man weet wel hoe een verhaal in elkaar
zit en geeft ons hierin een superieur lesje.
S.D.
