Ik las een jaar of vijf geleden De huilende libertijn van de mij toen nog onbekende Andreas
Burnier. Ik had het boekje bij een vriendin uit de voor het oud papier voorbestemde
doos gered. De titel sprak mij wel aan, en de opdracht ook: ‘Voor de fotograaf’.
Ik vond het een vreemde roman, want dat was het: een roman. Ik haal er hier, op
goed geluk, een door mij - uiteraard met potlood - aangestreept citaat uit aan
(bladzijde 52 in de derde druk van 1974): ‘Elites zijn onvermijdelijk, in elk
type samenleving. Maar wat interesseert mij de wisseling van elites, als die
toch steeds voor 90% of meer uit mannetjes blijken te bestaan?’
