Zal ik het nog eens één keer neerschrijven.
In dit "pixel-tijdperk" verbaas ik mij over de
banale kiekjes die de aandacht krijgen. Op Blogs en elders.
Zelfs op een site van een docent. Die ik niet met name noem.
Ik ben immers Hugo Turtel Camps niet. Van DM.
En al evenmin een autoriteit.
Maar wel een amateur. Van de Schoonheid en de Troost.
Ik lees nu al menig jaar uw beelden.
En blijf verwonderd over uw ingeblikte ogenblikken.
U fotografeert verhalen. Terwijl anderen niet verder geraken
dan een sleetse Selfie of een verzameling pixels.
Leg uw 'negatieven' alvast verloren.
Misschien vindt iemand ze later wel.
PS.
Ik heb de prachtige docu gezien.
