Iemand op de campagnefacebookpagina vond het een vorm van
vervuiling en dus niet echt gepast voor Groen, maar ik vind die woekering van
borden overal langs de weg, in voortuintjes en op plantsoenen, een lust voor
het oog. De lelijkheid ervan heeft wel iets, de boodschappen zijn vaak
hilarisch, van sommige portretten kan een mens heerlijk meewarig worden, de
aanvullingen met viltstift kunnen blijk geven van een hogere humor en voor wie
er zich dan nóg aan stoort: het euvel is tijdelijk, hooguit een paar dagen na
de verkiezingen is alles alweer verdwenen! Maar ook daarna valt er nog lol te
beleven aan de campagneborden. Er zijn foto’s van gemaakt, of zes jaar later
hergebruik je die borden terwijl er nog affiches aan hangen en dan kun je, met
de nieuwe foto’s van dezelfde kandidaten en een papborstel in de hand,
vaststellen hoe zes jaar veroudering hun meedogenloze werk hebben gedaan!
Zo’n campagneplakkaat overeind zetten houdt overigens niet
zoveel in. De voorbereidende werkzaamheden bestaan uit: het aankopen van de
nodige materialen met financiële middelen uit het campagnebudget en vervolgens het
met twee latten en een plaat in elkaar timmeren van een bord. Op dat bord worden
met behangerspap één of meerdere affiches aangebracht en klaar is kees. Het in
de grond zetten van het bord is poepsimpel maar je hebt er wel een grondboor
voor nodig. Er worden twee gaten geboord, uiteraard op de juiste afstand van
elkaar. De uitgeboorde aarde wordt zorgvuldig opgespaard want eenmaal het
tweepotige bord in de grond is geplaatst, dient die aarde te worden gebruikt om
‘aan te stampen’. Met behulp van een derde lat kan het aldus in de grond
geplaatste bord worden gefixeerd. Dat gaat als volgt: op enige afstand achter het
bord (maar ook weer niet té ver) wordt de derde lat schuin in de grond gehamerd
– zodanig dat het andere uiteinde op halve hoogte tegen één van beide latten
die de poten van het bord vormen kan worden bevestigd met een fikse kepernagel.
Meer is het niet. Om nog meer stevigheid te verkrijgen kan nu nog ter hoogte
van het punt waar de hulplat schuin in de grond verdwijnt een kortere lat
loodrecht op de hulplat in de grond worden gedreven en met een tweede keper aan
de eerste lat worden vastgespijkerd. Enfin, als u dit alles niet begrijpt en er
zich geen visuele voorstelling van kunt vormen, moet u maar eens bekijken hoe
die verkiezingsborden in elkaar steken en u zult zien dat er een constante in
te ontwaren is, over de partijgrenzen heen – alsof verschillende volkeren die
met elkaar niet in contact staan voor een specifiek probleem onafhankelijk van
elkaar tot dezelfde oplossingen zijn gekomen.
