Braderie in de Langestraat: daar mocht Groen niet ontbreken met een standje! Zoveel is zeker, alleen, standjes moeten bemand worden en dus schreef ook ik mij in, samen met S., om van vier tot zes uur foldertjes uit te delen en de mensen die zich daartoe leenden, die een vraag stelden, die aarzelden of die niet snibbig uit de hoek kwamen met uitspraken als ‘Groen? Ik heb al genoeg gras in mijn tuin staan!’, te woord te staan. Met een enkeling dijde dat oppervlakkige contactje uit tot een heus gesprek, zo mocht ook T. ondervinden die iemand uit een ver verleden zag terugkeren. Af en toe bemoeilijkte de fanfare, die zich in hetzelfde café als wij van drank voorzag, het spreken en toonde zich daarin, maar dan ook alleen daarin, van haar meest ondemocratische kantje.
