Het traditionele lezen is verminderd, maar boekenclubs schieten als paddenstoelen uit de grond. Wat vindt u van dit fenomeen?
‘Dankzij boekenclubs blijven romans deel uitmaken van de dagdagelijkse cultuur. Dat mensen samen over boeken discussiëren vind ik positief. Toch denk ik dat je over de roman nog het best in stilte kunt nadenken, alleen. De boekenclub brengt plezier en een gevoel van gemeenschap, maar kan een bedreiging vormen voor de zelfstandig denkende lezer. In de lezing parodieer ik het fenomeen van de boekenclub, met name omdat ik me stoor aan het consumentisme in onze maatschappij. Ik vind het ergerlijk als kunst op dezelfde manier wordt behandeld als een ovenschaal. Sommige boekenclubs lijken te veel aandacht te besteden aan “ratings,, “goed, of “slecht,, alsof je het over een wasmachine hebt. Discussiëren over boeken betekent voor mij dat je praat over wat er met je gebeurde tijdens het lezen. Als je na het lezen van de roman niet bent veranderd, heb je misschien niet goed gelezen. Lezen is helemaal iets anders dan gerustgesteld worden, je wereldbeeld bevestigd zien. Het is de ultieme reis naar een ander land, waarbij je je openstelt voor het nieuwe. Als lezer moet je bereid zijn om je ideeën en overtuigingen in vraag te stellen tijdens het leesproces. Onafhankelijk denken is zeldzaam, vooral in een maatschappij die gedijt op rages en modes. Wil je als lezer een boeiende reis maken, dan moet je de reisgidsen af en toe eens opzijleggen en naar jezelf luisteren.’
(Richard Powers; bron)
