los ingeslagen 20

120824 Een jongetje dat een doelpunt scoort en dat viert zoals Balottelli op de Wereldbeker. Een allochtoon die door wel tien flikken op de grond wordt geduwd en het uitschreeuwt, gefilmd door een koene ridder van Amnesty International die zegt dat hij het op YouTube plaatst omdat hij vindt dat de Belgische politie zich bezondigt aan excessief geweld – maar we komen niet te weten wat die kerel mispeuterd heeft, ja, of hij wel iets mispeuterd heeft. Een filmpje over Dungeness, aan elkaar gepraat door een vrouw die er al veertig jaar woont en die verkondigt dat cultuur bestaat uit het bewaren van wat goed is. Enzovoort. Facebook knikkert je de hele wereld rond, van de ene case naar het andere feit, van witz naar witz, meninkjes, wensen, doorverwijzingen. Het is een echte grabbelton. Wordt een mens er beter van? Ach, ik hou niet van het orakel dat zegt dat het internet je leven versnippert. Ik houd de touwtjes stevig in handen: het globale aanbod bepaal ik niet, maar binnen het aanbod, dat zich, gestuurd door het toeval, aandient, kies ik wel datgene uit wat mij interessant genoeg lijkt om er wat tijd aan te besteden. Besteed ik mijn tijd beter als ik uren op die oubollige bladzijden van Anna Karenina zit te turen, als ik de moeite neem om deze notities te maken, als ik op straat dingen, situaties en mensen gadesla en misschien opraap, vastleg, weergeef? Ik hou van dit stuurloze, en die stuurloosheid dient zich vandaag nu eenmaal in verschillende gedaanten aan: als werkelijkheid, als literatuur, als digitale grabbelton. Grijpen maar, zou ik zeggen – en er iets mee dóen.