vrijdag 21 september 2012

schrikkel 254

Om de een of andere reden heb ik deze foto gemaakt. Er is niet veel aan en nu ik hem zie, merk ik dat ik niet eens de juiste instellingen heb gebruikt. Het toestel staat op kunstlicht, maar dit is: schemering. Daardoor is het beeld te blauw. Enfin, veel doet het er niet toe, het gaat om wat er te zien is. Maar wat is er eigenlijk te zien? Een oprit. Wat is een oprit? Elke Vlaming weet wat een oprit is. Een oprit is een meestal naast een woonhuis gelegen stukje weg dat, op privéterrein, leidt naar een achterin het perceel gelegen garage. Er bestaan varianten maar zoals ik het omschrijf: dat is wat een oprit in essentie is. Een oprit bestaat meestal uit kasseien of uit asfalt of uit twee stroken betontegels die door een middenstrook gazon of kiezels van elkaar gescheiden zijn, maar zoals ik het hier zie, gaat het om twee stroken natuursteen die door een haag van elkaar gescheiden zijn. Daar klopt iets niet. Tenware dat de eigenaar van dit woonhuis-annex-oprit met zo’n hoogpotige machine rijdt waarmee ze in de Bordeauxstreek de wijngaarden snoeien of besproeien of wat weet ik al niet wat ze daar allemaal doen. In elk geval: ik heb het over zo’n tuig dat met zijn ene kant in de ene strook tussen twee wijnstruikrijen staat en met zijn andere kant in de andere en dat met zijn romp boven die rij wijnstronken uit rijdt en met de onderkant van die romp de bovenste wijnstronkbladeren beroert… Zoiets, ik kan het op dit moment niet preciezer formuleren. En waaruit bestaat nu mijn gevoel van vervreemding? (Want daarover gaat deze foto natuurlijk: vervreemding – anders zou ik hem niet hebben gemaakt!) Wel, heel eenvoudig: dat ik me niet kan voorstellen dat de bewoner van dit huis zo’n tuig bestuurt in deze streken waar in velden noch wegen wijngaarden te bespeuren zijn, en ’s avonds, wanneer hij na gedane arbeid huiswaarts keert en zijn voertuig over zijn oprit garagewaarts rijdt, boven dat haagje uit richting poort rijdt. Begrijpt u mij? Volgt u mij?