wie ik ben (in een
zeer kleine notendop en met heel veel tussen haakjes)
51 jaar geleden geboren in Limburg, 47 jaar geleden in
Brugge aanbeland, na omzwervingen (samen met broer en zus en een West-Vlaamse
moeder en een Limburgse (én Franstalige) vader) in de Borinage (waar mijn
ouders een kruidenierswinkel uitbaatten, vooral ten behoeve van
gastarbeidersgezinnen (toen nog vooral Italianen)) en in het Kortrijkse. Toen
ik vier was, had ik al op zes adressen gewoond. Zegt men mij nu - van die tijd
herinner ik me niets. Wel van mijn lagereschooltijd op Ver-Assebroek ('afdeling
C') en in 'den OLVA', een college waaraan ik merkwaardig veel onaangename
ervaringen overhield alsook het vaste voornemen om mijn leven ietwat minder
grijs te laten verlopen. Ik volgde teken- en schilderlessen aan de academie en
beleefde de hoogdagen van Club Brugge onder Ernst Happel in de Spionkop, boven
het reclamepaneel van Salami Imperial. Tijdens de match tegen Juventus (2-0 na verlengingen) brak ik mijn vlaggestok door er bovenop te vallen in het tumult
na de verlossende treffer van René Vandereycken: een bezemsteel met daaraan
vastgemaakt twee door mijn moeder aan elkaar genaaide stukken stof, blauw en
zwart. (Nu sympathiseer ik nogal met de Cercle, vanwege het kapitalistisch
dictaat dat Club naar mijn smaak iets te smakeloos regeert - maar ik ben toch nog
altijd blij iedere keer dat ze gewonnen hebben.) Ik studeerde filosofie in
Leuven (zonder mij al te zeer om de 'K' te bekommeren) en raakte nadien, na
twaalf stielen, dertien ongelukken en tien maanden legerdienst (waar ik met een
vrachtwagen doorheen tufte) in de journalistiek verzeild. Ik werkte voor Kunst
& Cultuur, De Standaard, De Morgen, Knack en de Poëziekrant. In mijn
hoedanigheid van freelance eindredacteur en vertaler gingen talloze teksten
door mijn handen en maakte ik voor de Groendienst van de stad Brugge een boek
(teksten + foto's) over de Brugse parken en het groen in de rand. Ik stem al
heel mijn leven groen: eerst Agalev, dan Groen! en nu Groen. Ik doe dat vanuit
de overtuiging dat ecologie à la limite het belangrijkste punt is op de politieke
agenda. Maar ook omdat het groene gedachtegoed het best aansluit bij mijn
opvattingen, die thuishoren onder de labels humanisme, anti-neoliberalisme en
anti-nationalisme. Sinds 2007 werk ik als deeltijds ambtenaar in het Vlaams
Parlement. Ik huwde in 1988 en scheidde zeventien jaar later. Ik ben vader van
twee zonen, 20 en 22 inmiddels. Mijn vriendin (vrouw) voert op deze lijst het
nummer 32. Ik ben sinds 2004 als tekstschrijver en fotograaf actief onder de
'nickname' Pascal Digital. Ik leid al een jaar of tien enkele leesclubs, onder
meer in de Biekorf. U begrijpt dat ik een verwoed lezer ben.
