Een openstaande deur waardoor je vanop de Cours Honoré d’Estienne d’Orves – rechts buiten beeld –
het pand hebt betreden. De
brievenbussencollage wekt de nieuwsgierigheid. Een overvolle accrochage. Je
waagt je naar binnen. Hoeveel mensen wonen in deze woonblok? Vreemd klinkende
namen op de bussen. Je zoekt naar een compositie. Naar een voorgrond. De trap
en de leuning dienen zich aan. Veel meer is het niet. Maar het is veel: het
vlak wordt ingedeeld, er is opeens een perspectief. Er is een derde dimensie.
Maar het is niet genoeg. Dat voel je aan. Toch kadreer je. Je bent klaar om af
te drukken. Is het niets, soit. Wat geeft het? Zeker met digitaal. En dan komt
het geschenk. Het komt snel en geruisloos de trap af. Dat was niet te voorzien:
een zwarte panter. Elegant genoeg om het op zich wat verweesde linkerluik van
je tableau in het totaalbeeld te betrekken. Nu gebeurt er overal iets. Het
licht dat op de statische brievenbussen valt versus de zwarte beweging. Links
en rechts, voor- en achtergrond die zich tot elkaar verhouden. De kat, die zich
neerwaarts naar de geopende deur spoedt. Langs de bussen, waarin al die
geschiedenissen van al die mensen sluimeren. De deur die uitgeeft op de Cours
Honoré d’Estienne d’Orves in Marseille.
Marseille (F) –
050720
zie ook: terugblik
