Tijdens een en dezelfde wandeling maak ik twee foto’s,
in hetzelfde bos. (Maar een bos is nooit hetzelfde bos.) Van welke foto zou u
een wallpaper maken, of een screensaver? Of een placemate desnoods?
In onze streken is elk landschap een cultuurlandschap.
Dat is stilaan zelfs in de hele wereld het geval. Overal trekt de mens zijn
spoor. Daarom zeg ik: wie een landschap fotografeert, maakt een portret.
Vaak stoort dat spoor. We zoeken de ongereptheid op,
en stellen haar gelijk met onze
idee van het schone. Naïeve, uitermate romantische drijfveer! Een landschapsfoto
zonder menselijk spoor is een manipulatie. De manier waarop wij onze camera richten
is een vorm van schrappen.
Als ik
een landschap fotografeer, probeer ik de menselijke aanwezigheid daar
niet uit te verbannen. Het levert een ander soort schoonheid op. Dat wordt niet
altijd in dank afgenomen. Ooit weigerde een opdrachtgever een foto omdat er op
de voorgrond een lege plastic fles op het grasveld lag. Had ik die niet kunnen
wegphotoshoppen? Ja, dat had ik kunnen doen, maar ik deed het niet: die fles
lag daar, en aangezien ik hem niet opraapte, bleef hij daar liggen en maakte
hij deel uit van het beeld. Net zomin heb ik die blauwe sofa uit het
Ryckeveldebos weggesleurd. Daar stond hij, op een perceel met nog maar pas gemillimeterde
kastanjebomen, die alweer begonnen te schieten en die nu, veertien jaar later,
alweer tot ver boven manshoogte zijn uitgegroeid. (Het bankstel staat er niet
meer.)
Ryckevelde –
041202
