Soms kom je van een reis thuis met verhalen.
Anekdotes. Je probeert ze zo beeldend mogelijk te vertellen, maar je schiet daarin
altijd tekort. Het is weinigen gegeven om hun verhaal zo levendig te vertellen
dat toehoorders de indruk krijgen dat ze er zelf bij waren. Ja, het kan zelfs
gebeuren dat iemand zich een vertelde anekdote herinnert en niet meer weet of hij
hem zelf heeft beleefd dan wel hem enkel kent van horen zeggen.
Wie of wat in godsnaam is hier die kleine krachtpatser
die met een tuinslang in de weer is? Zijn postuur en houding doen me denken aan
afbeeldingen van negentiende-eeuwse circusartiesten: pezig, compact, besnord. Toen
we in de schaduw van de haag rond zijn tuin stonden uit te blazen, toonde de
man zich solidair met ons, dorstige en oververhitte fietsers. Misschien had hij
zelf ooit nog gekoerst, wie zal het zeggen.
Ik had oog voor het bijzondere van dit voorval en
drukte af. Het resultaat is geen meesterwerk, maar wel een foto die beter dan
welk verslag ook weergeeft hoe warm het toen was, en hoe dorstig wij toen
waren, en hoe vriendelijk die man ons tegemoet trad. Sindsdien is het voorval
vervaagd, maar de foto is gebleven: telkens ik aan die reis terugdenk, zie ik in
mijn hoofd deze waterdrager, deze vriendelijke Hercule.
Noord-Frankrijk -
050711
