zondag 9 september 2018

het overzicht 015



















Het kan gaan om een kleurencombinatie, om twee elkaar echoënde positioneringen van elementen binnen eenzelfde beeld, om twee gelijkaardige objecten (zoals hier de hondjes, die bovendien ook nog eens op elkaar gelijken, maar toch ook voldoende van elkaar verschillen): in zijn beeld kan de fotograaf beeld-binnenrijmen vatten. Correspondenties. Niet dat hij er voortdurend op uit is om ze te zoeken, maar wanneer hij erop begint te letten, wanneer hij met andere woorden goed begint te kijken, of toch béter dan ‘normaal’, dan blijkt de werkelijkheid er vol van te zitten, dan blijkt de wereld één groot gedicht te zijn. Dat is een van de zegeningen van het fotograferen: opeens blijkt de werkelijkheid veel méér in zich te dragen dan gedacht, zij wordt mooier, interessanter, poëtischer. Onder meer door dit soort echo’s, herhalingen, correspondenties, binnenrijmen.

Essentieel lijkt mij wel dat van zulke correspondenties de componenten enkel hun werk doen als de ene van de andere geen weet heeft, als ze zich van elkaars aanwezigheid niet bewust zijn. Het hondje weet niet van de foto, de fietser niet van het teken op de boom. Indien de fotograaf méér zou doen dan een dergelijke correspondentie aantreffen, bijvoorbeeld er een ‘organiseren’ door een persoon met een spade te doen postvatten naast een verkeersbord dat waarschuwt voor werkzaamheden, ik zeg maar iets, dan mag hij het zeker niet te opzichtig doen want het zou niet ‘werken’. De correspondenties moeten zich aandienen, ze mogen niet worden opgezet.

In de foto met de hond in de vitrine en de Filmfestival-affiche is er zelfs een dubbele correspondentie, merk ik nu: tussen de hond op de affiche en de hond die door het raam kijkt, maar ook nog eens tussen beide en de twee hondenbeeldjes links onderaan, die het wit en het zwart van de twee eerste honden apart representeren. 


Ryckevelde – 040216

? – 041229


zie ook: terugblik