Ik heb het altijd lastig gevonden om mensen die daar
niet om gevraagd hebben te fotograferen. Ook wildvreemde mensen, zoals deze
dames in een rustiek café. Waarom ik dat daar, toen, zou hebben willen doen?
Wel, het was vooral dat rustieke dat me aansprak: de gelagzaal met de houten
lambrizeringen en de spiegels, die de ruimte groter maakten dan hij was; het
meubilair; de mooie vloer – enfin, de hele sfeer die daar hing intrigeerde me
in die mate dat ik de aandrang voelde om hem vast te leggen. Maar ik aarzelde
want ik wilde bij deze dames niet de indruk wekken dat ik in eerste instantie hén
fotografeerde. (Ze moesten natuurlijk wel op de foto, want wat is er treuriger
dan een café zonder cliëntèle.)
En toen kwam dat hondje in het beeld gestapt. Het redde
me want nu kon ik hém fotograferen. De dames verhuisden naar de achtergrond en
verloren hun scherpte. En kijk, op de een of andere manier draagt het dier nog
beter bij tot het bewaren van die sfeer, toen, in dat café, dan de dames zonder hondje zouden
hebben gedaan.
De dames zaten elk aan een ander tafeltje aan. Hier
hebben ze slechts even contact met elkaar: ze plegen overleg over de menukaart.
Misschien overwegen ze de 'salade folle' met foie gras die door het bordje met suggesties wordt aangeprezen. Misschien zullen ze het aangevatte gesprekje voortzetten, maar misschien ook
niet. Het hondje is alleen en houdt de deur in de gaten om te zien wie er
verder misschien nog het café zal betreden.
? – 041204
