Wellicht
is de knikkerschans de levendigste van de vier herinneringen aan feiten die
zich hebben voorgedaan in de Prins Alexanderstraat. Het is een onversneden
gelukkige herinnering. En ja, voor gelukkige herinneringen moet ik zeker ook
een plaats inruimen! Hier zie ik het kind dat ik ook ben geweest: volledig,
gelukkig, onschuldig.
Wat is
een ‘knikkerschans’? Een knikkerschans is een uit legoblokken opgetrokken
torentje. Van het hoogste punt loopt een legoplank schuin naar beneden. Aan
weerszijden en in het midden van die plank zijn met blokken drie muurtjes
opgetrokken en in het aldus verkregen dubbele geultje rollen gelijktijdig en
naast elkaar twee bovenaan losgelaten knikkers naar beneden. Het is een wedstrijd:
om het eerst beneden! De knikkers maken over de legonoppen van de plank een
ratelend geluidje.
Er
bestaat een foto van dit tafereel, en wellicht is het in grote mate aan die
foto te danken dat ik zo’n levendige herinnering aan dat knikkerschanstafereel
heb bewaard. De foto, in zwart-wit uiteraard, toont: een lachend kind, staande
op een stoel aan de tafel in de woonkamer, de hand bij het lanceerplatform van
zijn lego-knikkerschans. Het kind lacht naar de camera…
Ik heb
veel later, toen ik een jaar of twintig was, een tekening gemaakt naar die foto
– het zal in een vlaag van nostalgie gebeurd zijn, in het toen nog verse besef
dat het verloren verleden bewaard moest blijven, want ik wilde toen al niet dat
het definitief ontoegankelijk zou worden door in vergetelheid te verzinken… Ik
herinner mij dat ik een fotokopie van die tekening aan mijn moeder heb bezorgd
en hoe verguld zij daarmee was...
lees vanaf hier deel 1
lees hier vanaf het begin van deel 2
