190322
Heel erg genoten van 20th Century Women van Mike Mills
(2016). Welke perspectieven heb je nog als 55-jarige alleenstaande vrouw, die
bovendien nog een puberende zoon moet opvoeden en daarnaast ook twee huurders
in huis heeft? Een luchtige, warm-menselijke film, die toch heikele thema’s
aansnijdt. Hoe wreed is het dat ouders totaal geen weet hebben van wat hun
kroost allemaal uitspookt? Is het goed dat zij zich daarin proberen in te
leven? Betekent het dat op een gegeven ogenblik de grootste vreemde diegene is
die uit het eigen bloed is voortgekomen, die je hebt leren stappen en spreken,
en die onder hetzelfde dak leeft? Ja, dat betekent het. Maar ook die afstand is
essentieel en hoeft niet het einde van de evidente moederliefde te betekenen. *
Ik word midden in de nacht wakker met een drukkende pijn op mijn borst, die van
onderuit lijkt te komen, uit mijn maag of lever. De pijn belet mij het slapen,
ik sta dus op. Van twee tot halfvier wordt het alsmaar erger en word ik steeds
kortademiger. Ik begin ongerust te worden (…).Volgt een nachtelijk bezoek aan
het ziekenhuis. Ik blijk, veel sneller dan verwacht, na mijn val en na de
blaasproblemen, voor de derde keer in een jaar op de spoedafdeling te liggen.
Bloedafname, elektrocardiogram, bloeddruk, foto van de longen, echografie. Dat
alles in twee uur tijd. Een pijnstiller doet de pijn wijken. Diagnose, onder
voorbehoud: geen cardiologisch probleem, het is waarschijnlijk de doortocht van
een steentje in de galblaas, die een uitstralende pijn naar de longen en de
hartstreek heeft veroorzaakt. (…) De pijn komt niet terug. De nachtelijke
passage in het ziekenhuis krijgt iets irreëels. Het polsbandje met mijn naam en
geboortedatum bewijst dat het wel degelijk echt was. * (…) *
