190323
(…) * 22 mei van Kris Mortier (2010); de
gelijkenis van de datum met 22 maart (2016) is volkomen toevallig maar wel
bizar) toont wat er gebeurt in de geest van een veiligheidsambtenaar die zich
inbeeldt dat hij niet het nodige heeft gedaan om een bomaanslag te vermijden.
Hij wordt ‘bezocht’ door de slachtoffers – een groot deel van de film verloopt
in een droomachtige sfeer. Mortier maakt dit met een clevere montage
geloofwaardig. We zien voortdurend dezelfde gebeurtenissen herhaald, vanuit
verschillende oogpunten. Sam Louwyck zet een overtuigende prestatie neer. De
beginscène – Sam staat op, neemt meteen een eerste sigaret, zet koffie, trekt
zijn broek en schoenen aan, smeert zijn boterhammen, verlaat zijn
appartement-met-uitzicht-op-het-Atomium, neemt de bus naar het centrum, trekt
zijn uniform aan en gaat naar de uitgang van het door hem te bewaken
winkelcentrum voor een tweede sigaret – is erg overtuigend. Alles wat zich voor
de ontploffing voltrekt dus: uitermate banaal, maar door de intensiteit die
wordt veroorzaakt door het feit dat wij al weten wat er te gebeuren staat erg
spannend. Het deed mij denken aan een film die ik ooit op televisie zag over de
mensen die, uiteraard zonder te weten wat hun te wachten staat, op weg zijn
naar het station van Bologna, op 2 augustus 1980, de dag waarop daar 85 mensen
om het leven kwamen bij een bomaanslag. (Mijn broer vertelde mij ooit dat hij
een paar uur eerder ook in datzelfde station was.) *
