dinsdag 5 november 2019

vorig jaar 1


181105
Aramburu (Vaderland) heeft veel te veel woorden nodig. Maar hij grijpt je wel vast. Je wil weten hoe het de zorgvuldig uitgetekende personages vergaat. * Met Verhelst (De kunst van het crashen) blijf ik het moeilijk hebben. Gratuite sfeerschepping, geheimzinnigdoenerij, postmodern geneuzel. ‘Wezens’, bavianen, sabeltandtijgers. Overleven in een kloof, een overvliegende helikopter. De uitgesponnen fractie, de eeuwigheid in een seconde. Maar ook hier, ook al lees je op den duur diagonaal: waar gaat het heen, waar wil hij je naartoe voeren? * (…) * Overzicht 56: een moment met S. uit je persoonlijke geschiedenis. Elf-en-half jaar geleden. * (…) In de auto luisteren we naar dEUS (…). Ik vertel over het concert in de AB, dat moet in 2006 geweest zijn. Hoe tijdens de oorverdovende en orgastische samenklanken in Suds & Soda de spots op de zaal werden gericht en hoe daarin de volle en halflege plastic bierbekers door de lucht vlogen. (…) * Passage in Aramburu, 338: een geliefde voor de laatste keer zien. Ik denk, natuurlijk, aan die keer in Gent, toen ik X na ons laatste rendez-vous uit mijn blikveld zag verdwijnen en mij daar hyperbewust van was: ik prentte op dat ogenblik dat beeld op mijn netvlies en wist dat het daar nooit meer zou verdwijnen. * (…) * FB-vriend Martin Pulaski vraagt mij de tien films te noemen die een impact op mijn leven hebben gehad. Ik begin met Junglebook, omdat dat de eerste film was, weliswaar een tekenfilm, die ik in de cinema zag – of anders gezegd: omdat die film ervoor zorgde dat ik voor de allereerste keer, samen met de familie Chielens, naar de cinema ging, de sensatie mocht beleven van het plaatsnemen in een zaal, in een pluchen zetel, het doek dat opengaat (toen, ergens eind de jaren zestig, was dat nog zo), de ruimte die wordt verduisterd en de film die begint. En toen werd er nog geapplaudisseerd na het laatste beeld, tot een eind in de generiek. * (...) *