181105
Aramburu (Vaderland) heeft veel te veel woorden
nodig. Maar hij grijpt je wel vast. Je wil weten hoe het de zorgvuldig
uitgetekende personages vergaat. * Met Verhelst (De kunst van het crashen)
blijf ik het moeilijk hebben. Gratuite sfeerschepping, geheimzinnigdoenerij,
postmodern geneuzel. ‘Wezens’, bavianen, sabeltandtijgers. Overleven in een
kloof, een overvliegende helikopter. De uitgesponnen fractie, de eeuwigheid in
een seconde. Maar ook hier, ook al lees je op den duur diagonaal: waar gaat het
heen, waar wil hij je naartoe voeren? * (…) * Overzicht 56: een moment met S. uit je
persoonlijke geschiedenis. Elf-en-half jaar geleden. * (…) In de auto luisteren
we naar dEUS (…). Ik vertel over het concert in de AB, dat moet in 2006 geweest
zijn. Hoe tijdens de oorverdovende en orgastische samenklanken in Suds &
Soda de spots op de zaal werden gericht en hoe daarin de volle en halflege
plastic bierbekers door de lucht vlogen. (…) * Passage in Aramburu, 338: een
geliefde voor de laatste keer zien. Ik denk, natuurlijk, aan die keer in Gent,
toen ik X na ons laatste rendez-vous uit mijn blikveld zag verdwijnen en mij daar
hyperbewust van was: ik prentte op dat ogenblik dat beeld op mijn netvlies en
wist dat het daar nooit meer zou verdwijnen. * (…) * FB-vriend Martin Pulaski
vraagt mij de tien films te noemen die een impact op mijn leven hebben gehad.
Ik begin met Junglebook, omdat dat de
eerste film was, weliswaar een tekenfilm, die ik in de cinema zag – of anders
gezegd: omdat die film ervoor zorgde dat ik voor de allereerste keer, samen met
de familie Chielens, naar de cinema ging, de sensatie mocht beleven van het plaatsnemen
in een zaal, in een pluchen zetel, het doek dat opengaat (toen, ergens eind de
jaren zestig, was dat nog zo), de ruimte die wordt verduisterd en de film die
begint. En toen werd er nog geapplaudisseerd na het laatste beeld, tot een eind
in de generiek. * (...) *
