Wat heb ik eigenlijk over mijn ouders geweten? Heb ik
hen ooit gekend?
Telkens ik over die vraag nadenk, moet ik denken aan
de dag dat mijn vader definitief vertrok en daarmee een punt zette achter
zesentwintig jaar huwelijkse staat. Een deerniswekkend tafereel was het, ik heb
het zelf met lede ogen aanschouwd want ik was erbij en werd er niet van
afgeschermd.
De schaarse bezittingen waarvan mijn vader geen
afstand kon nemen en die hij op zijn reis niet nodig zou hebben, waren al in
een krat vooruitgestuurd naar het oord waar hij nog bijna drie decennia zou
wonen. Zijn handbagage wachtte in een rugzak op de tafel waaraan met afnemende
frequentie feestmaaltijden waren aangericht, waarop ik vele uren had gespeeld
en huiswerken had gemaakt, en waaronder ik, toen ik nog heel klein was,
wegkroop en een primitieve geborgenheid zocht. Tegen een stoel wachtte zijn
wandelstok, beslagen met metalen, kleurig geëmailleerde souvenirschildjes uit
diverse pelgrimsoorden.
Ik herinner mij het ijzige uitblijven van een gesprek.
De beslissingen waren genomen, de maatregelen getroffen. Het vertrek was
nakende. Ik wist op dat ogenblik niet dat ik die man nog slechts vier keer zou
zien: drie keer levend en één keer dood.
Omdat hij daar, vanwege zijn gebrekkige
gezichtsvermogen, moeite mee had, vroeg Fernand aan Cécile om een laatste keer
zijn teennagels te knippen. Dat had zij altijd voor hem gedaan. Dat was iets
vanzelfsprekends geweest, zoals zij ook lange tijd mijn nagels had helpen
knippen – totdat ik daar zelf voor kon instaan. Het antwoord op haar voor de
hand liggende vraag – want teennagels blijven groeien, ja, naar verluidt zelfs
tot een eind na de dood – bleef hij schuldig. ‘We zullen wel zien,’ zei hij.
Mijn moeder knipte dus de teennagels van de man met
wie zij op dat moment in een echtscheidingsprocedure verwikkeld was, en
dergelijke procedures waren toen, in 1979, nog opzienbarend en omslachtig.
En dan vertrok hij. Naar Italië. Hij vond dat er
minstens een bergketen moest liggen tussen zijn verleden en de tijd die hem in
dit leven nog restte.
Lees hier
LVO vanaf het begin
