Op mijn huisaltaar met trouwe huisgoden (een plankje boven
de chauffage in de inkom van mijn appartement) wisselen de attributen.
Pinocchio is mijn oudste metgezel, hij gaat al mee van in de slaapkamer in het
huis waar ik opgroeide. Ik kocht hem voor 20 frank op een op de school
georganiseerd rommelmarktje ten voordeel van een goed doel dat in die dagen
eventjes de kop opstak en intussen alweer lang in de vergetelheid is verdwenen.
De kinderzonnebril op zijn variabele neus vond ik nog niet zo lang geleden op
straat. Coluche verdient een standbeeld, dat staat buiten kijf. Hier is hij
aanwezig in bustevorm, een afgietsel aangetroffen op een Franse rommelmarkt,
tijdens een van mijn Franse uitstapjes met P. Ik zou bij God niet meer weten
waar dat mag zijn geweest. Wel weet ik dat ik er nog een aardige stuiver voor
veil had – ik wou hem per se. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik
hem al wilde nog voor ik wist dat het geval Coluche voorstelde. De tekening aan
de muur is jammer genoeg geen echte tekening maar een reproductie. Ik zou rijk
zijn indien het een echte zou zijn. Matisse tekende een vrouwelijke figuur die een
bordje ophoudt: ‘Ce dessin me plait’. Het sierschoteltje links van mijn Matisse
is van Finse makelijk en dateert van 1982. Ik kocht het voor een stuiver in de
Kringloopwinkel en vroeg me meteen af hoe het daar in godsnaam was beland. Wacht,
ik haal het even van de muur. We zien een koene sluipschutter die met pijl en
boog naar een flink behaarde en bebaarde ruiter mikt. Op de achterkant staat –
ik citeer, voor het plezier van de klanken, het Fins en even niet de Zweedse
(?) en Engelse vertaling – ‘AMPUI KOHTA KOLMANNENKI / KÄVI KOHTI KOLMANNESTI /
SAPSOHON SINISEN HIRVEN, / ALTA VANHAN VÄINÄMÖISEN; / AMPUI OLKISEN ORIHIN, /
HERNEVARTISEN HEVOSEN.’ Voor een lijstje
met een eigen foto en de stofdoek staat rechtop – om mee te lachen – het verkiezingskaartje
van een redelijk diep gedecolleteerde liberale kandidate. Ook een kapstok staat
nog net in beeld maar dat is een dwaalgast.
Zo ging het er op schrikkeldag 267 op mijn huisaltaartje aan
toe. Vandaag is de situatie alweer veranderd. Maar ik ga er niet te veel
aandacht aan besteden – ik zou er de veranderlijkheid uit halen, of ik zou hem
sturen en dan zou het toch weer niet meer hetzelfde zijn.
