Ik heb het eerste halfuur van de nieuwe tv-zender Vier
bekeken, het ambitieuze project van televisieproductiehuis Woestijnvis. Twee
komieken in feestkostuum stelden de zender voor. Zij deden dat op komische
wijze. Daar waren het dan ook komieken voor. De teneur was studentikoos; het
belooft weinig goeds. Dan was er het eerste programma: ‘De Kruitfabriek’. Veel
mensen die begaan zijn met de media keken ernaar uit. Het was vooraf in de
etalage gezet als een eigenzinnig actualiteitsprogramma. Ik heb het een
kwartier uitgehouden. De gêne was tenenkrullend, de schaamte plaatsvervangend.
Burgemeester Janssens van Antwerpen probeerde het nog een beetje ernstig te
houden. Gelukkig zat er in het publiek ene Joël De Ceulaer, om ervoor te zorgen
dat het gesprek toch nog ergens over ging. Tom Lenaerts struikelde over zijn
eigendunk – ‘mijnheer Janssens, er rust, net als bij mij, heel wat gewicht op
uw schouders’ – en ging voor zijn twee collega’s staan die, stervend, aan
dezelfde tafel waren neergepoot, blijkbaar met de bedoeling om ook het gesprek
te sturen maar daar kwam het dus niet van. Eentje, Gilles De Coster, deed nog
zijn best om er een woord tussen te krijgen, de andere, dat meisje dat speciaal
hiervoor was overgekomen van Studio Brussel, zag het gestuntel van haar baas
met lede ogen aan en zat zich overduidelijk af te vragen wat ze hier was komen
doen. Het discussietje met Bart De Wever (hij mocht niet ontbreken!), die
vanuit Londen via de telefoon een zeg deed, werd afgerond en zo kon het
‘actualiteitsprogramma’ overstappen naar een volgend onderdeel: een optreden
van een zangeres. Ik heb mezelf de rest bespaard. Dit kan niet, zoals vooraf
was aangekondigd, een waardige tegenhanger van Terzake zijn. Maar de politici
zullen er wel graag op af komen. Ook al moeten ze daar een rolletje spelen en
voorwenden dat ze er schik in hebben de paljas uit te hangen.
