21 september 2012
De psychiater – of de psycholoog, ik raak nooit wijs uit het
verschil; ik weet enkel dat je de gemaakte kosten bij de ene terugkrijgt van de
ziekenkas en bij de andere niet – had haar gezegd dat ze meer moest rusten en
zich goed moest laten omringen en verwennen. Daar was ze natuurlijk uit
zichzelf ook wel kunnen opkomen en daardoor was ze enigszins verbolgen geraakt.
Toen bleek dat het tarief in vergelijking met de vorige keer was opgeslagen,
van 40 naar 42 euro, betaalde ze hem die laatste 2 euro uit met stukken van 20,
10 en 5 eurocent – ook al lag er in haar portemonnee ostentatief een stuk van 2
euro te blinken. ‘Maar geef mij dan toch dat stuk’: de psych was niet op zijn
mond gevallen. ‘Neen’, zei ze. ‘Ik betaal u uit zoals ik dat wil. Het is ook
geld.’
