17 maart 2016
donderdag
BUITENWIJK / AANRAKING
John Cheever rijdt ons Bullet Park binnen op een manier die heel erg
doet denken aan hoe Richard Yates ons meenam naar Reservation Road: een
weg die wegvoert uit de stad, een kleinere weg naar een nog nieuwe buitenwijk,
een verkaveling, witte villa’s op enorme lappen grond, de vrouwen die daar
achter een batterij lege sherryflessen op hun van zijn werk terugkerende, afgepeigerde
manlief zitten te wachten. De lange dagen. Een tussen de sierstruiken
achtergelaten kinderfiets, een hond die blaft, twee eksters op het onmetelijke
gazon. Amerika in de jaren vijftig-zestig. Een veel te grote limousine deint
deze dodelijk saaie microkosmos van uitzichtloze verveling, in alcohol gesmoorde
onrealistische ambities en ingehouden huwelijksleed binnen. (John Cheever, Bullet Park) ¶
In Gent-Sint-Pieters stapt een middelbareschoolklas op, een
bom zeventienjarig testosteron. Luidruchtig, modieus gekapt, voorzien van alle
hipste gadgets, macho. Maar al bij al keurig en gedisciplineerd, en begeleid
door enkele opvallend jeugdige leerkrachten van beiderlei kunne, die de groep
duidelijk onder controle hebben en die, al even duidelijk, door de groep worden
gerespecteerd. Er zal wel een verband bestaan tussen die twee: controle en
respect. Wat mij onmiddellijk opvalt is dat de leerkrachten zich de moeite
getroosten om de jongens persoonlijk aan te spreken, waarbij ze ook tot
aanrakingen overgaan. Ze spreken de jongeren aan, en leggen daarbij gemakkelijk
een hand op een schouder. Ik zie het een paar keer gebeuren. Het heeft iets
warms, iets geruststellends. Het zijn evidente, niet als hinderlijk ervaren
aanrakingen. Het lijkt mij onlosmakelijk verbonden met de autoriteit die hier
werkzaam is. En niemand komt op het idee Childfocus te bellen. ¶
