dinsdag 29 maart 2016

vierenvijftig 170


22 maart 2016

dinsdag

RUIS / KAPPEN / ZWIJGEN / SPELREGELS
 
Kwart over acht: het eerste nieuws over de bomaanslag in Zaventem komt binnen, op de radio, op Facebook. Er is nog geen selectie gemaakt in de getuigenissen: alles is uitzendwaardig. (...) Ik probeer mij empathisch de angst en de pijn voor te stellen van wie op dit eigenste moment, nu ik dit om tien over negen op de trein aan het schrijven ben, gewond op de vloer van de vertrekhal en in de metro ligt, bloedt, lijdt, misschien aan het sterven is. Dat is een uitermate moeilijke oefening. Het lukt niet zo goed, maar het lukt toch beter met de radio uit. ¶

Overal om me heen zie ik groen verdwijnen: struiken, bomen... Er wordt verwoed gekapt, alsof het oorlog is. ¶

Ik zou willen over andere dingen schrijven. Eigenlijk wil ik vooral zwijgen. Misschien moet ik dat maar doen. Alvast te beginnen met alles wat met politiek te maken heeft. Want wat kan ik toevoegen? Wat doe ik meer dan bijdragen tot de polarisering waar ik zo op afgeef? Ik kan toch op geen enkele manier bijdragen tot een verbetering van de situatie. Ik moet mijn gevoel van machteloosheid en overbodigheid niet op die manier sublimeren. ¶

Er is er altijd eentje die zich in laatste instantie terugtrekt: bommengordel netjes in een vuilnisbak gedeponeerd en dan er van tussenuit. Een goede strategie, eigenlijk: we neppen er een lafaard bij, daar kunnen ze dan ijverig naar zoeken en mee staan pronken als ze hem gevonden hebben, en ondertussen is er minder aandacht voor de voorbereiders van de volgende aanslag. Paranoia? Goede schakers denken altijd een paar zetten vooruit en in een oorlog waarin de enige spelregel is dat er geen spelregels zijn, is alles mogelijk. ¶