22 maart 2016
dinsdag
RUIS / KAPPEN / ZWIJGEN / SPELREGELS
Kwart over acht: het eerste nieuws over
de bomaanslag in Zaventem komt binnen, op de radio, op Facebook. Er is nog geen
selectie gemaakt in de getuigenissen: alles is uitzendwaardig. (...) Ik probeer mij
empathisch de angst en de pijn voor te stellen van wie op dit eigenste moment,
nu ik dit om tien over negen op de trein aan het schrijven ben, gewond op de
vloer van de vertrekhal en in de metro ligt, bloedt, lijdt, misschien aan het sterven is. Dat
is een uitermate moeilijke oefening. Het lukt niet zo goed, maar het lukt toch
beter met de radio uit. ¶
Overal om me heen zie ik groen
verdwijnen: struiken, bomen... Er wordt verwoed gekapt, alsof het oorlog is. ¶
Ik zou willen over andere dingen
schrijven. Eigenlijk wil ik vooral zwijgen. Misschien moet ik dat maar doen.
Alvast te beginnen met alles wat met politiek te maken heeft. Want wat kan ik
toevoegen? Wat doe ik meer dan bijdragen tot de polarisering waar ik zo op
afgeef? Ik kan toch op geen enkele manier bijdragen tot een verbetering van de
situatie. Ik moet mijn gevoel van machteloosheid en overbodigheid niet op die
manier sublimeren. ¶
Er is er altijd eentje die zich in laatste instantie terugtrekt:
bommengordel netjes in een vuilnisbak gedeponeerd en dan er van tussenuit. Een
goede strategie, eigenlijk: we neppen er een lafaard bij, daar kunnen ze dan ijverig
naar zoeken en mee staan pronken als ze hem gevonden hebben, en ondertussen is
er minder aandacht voor de voorbereiders van de volgende aanslag. Paranoia?
Goede schakers denken altijd een paar zetten vooruit en in een oorlog waarin de
enige spelregel is dat er geen spelregels zijn, is alles mogelijk. ¶
