Over het algemeen bestudeerde ze braaf de plaatjes en paste ze de jurken die op de poppen zo mooi hingen te zijn. Maar soms, als ze genoeg had van de kieskeurige houding van haar toekomstige familieleden, kwam de Lila van vroeger naar boven. Dan keek ze me recht in de ogen en zei ze ironisch, tot schrik van schoonmoeder en schoonzus: ‘Als we eens een mooie groene zijde kozen, of een rode organza, of een mooie zwarte, of liever nog gele tule?’
Elena Ferrante, De
geniale vriendin, 295
