Ik weet dat Sarah Smeyers, al zit ze hier als
volksvertegenwoordiger naast de federale minister van Binnenlandse Zaken, in
haar partij een kleine garnaal is. Maar die worden, zoals iedereen die
tomates-crevètes lust, vaak als hors-d'oeuvre geserveerd. Politiek gesproken:
garnalen zijn er om in de vuurlijn te worden gestuurd. De versmelting tussen de
twee extreem-rechtse partijen, waarvan Smeyers droomt, is door het overlopen
van Blokkers naar de N-VA al lang aan de gang. Dus is
het ballonnetje dat Smeyers oplaat niets meer dan een logisch vervolg. Meer nog, het was
voorspelbaar dat het ooit zou opgelaten worden. De vraag was alleen wanneer. Zo
komen ze in de buurt van de 40 procent. Even voorspelbaar is dat er, mocht dat
cijfer ooit worden bereikt, dan ook nog donkerblauwe krachten eieren voor hun
geld zullen kiezen en de overstap zullen maken. Op die manier komt de absolute
meerderheid in het vizier. De geschiedenis leert ons wat er dan gebeurt. Mocht
ik deel uitmaken van CD&V of een gematigde liberaal zijn, ik zou weten wat
te doen. Ik zou mij meteen en radicaal distantiëren van dit bruingele brouwsel
en aansluiting zoeken bij een - helaas nog te vormen - links front. Als de
leidende partij polariseert, dan moeten de andersdenkenden daarvan, helaas, de
uiterste consequenties onder ogen zien en zeker niet naïef toekijken en
afwachten. Proefballonnetje of niet, zelfs als Smeyers voor haar beurt
gesproken heeft, of zelfs als ze zich alleen maar versproken heeft, dan zou ik
het toch ernstig opnemen. Het nastreven van een absolute meerderheid is hoe dan
ook een van de scenario's die klaarliggen.
