11 juni 2014
Uiteraard is het me opgevallen dat er een parallel bestaat
tussen het verval dat ik waarneem in Frankrijk, een land waarvan ik ooit nog
een soort van nabloei heb gezien, en het feit dat ik moet ervaren dat ik zelf –
hoe kan het ook anders met mijn 52 jaren – al een eind mijn hoogtepunt voorbij ben.
Ik zou wel gek zijn te denken dat er tussen beide terugvallen een verband bestaat,
maar misschien moet ik toch wijs genoeg zijn om te beseffen dat mijn blik er door
wordt gekleurd.
Ik heb een paar dagen geleden, een tweetal weken na mijn
thuiskomst, voor het eerst heimwee gehad naar mijn reis. Ik dacht vooral aan die
etappe van La Tour de Pin naar Die, over de col de Romeyère, de Vercors en de
col de Rousset: de zwaarste maar wellicht ook de mooiste rit. Ik zie me daar nu
rijden, enfin, ik kan het eigenlijk moeilijk geloven dat ik daar een maand
geleden reed, en het is alsof ik pas nu besef wat een grote genieting dat was! Ik
ben alle last en afzien al genoeg vergeten, blijkbaar, om er opnieuw naar te
verlangen daar te zijn en diezelfde rit te rijden. En nog vele andere.
Hier eindigen deze tournotities. Er wordt aan een boek
gewerkt waarin ze, samen met heel wat beeldmateriaal, worden gebundeld. U wordt
daarover op de hoogte gehouden.
