21 augustus – donderdag / Visart
(…) De dagelijkse Facebookronde
levert een bespreking van Paul Claes op van het ‘Vierde gedicht voor Maria
Magdalena’ van Paul Snoek, een door Didier Van de Steene geposte oude modefoto
waarop een jong meisje, dat vreemd genoeg zoals God in de Sixtijnse Kapel naar
de grond wijst, een sobere mantel presenteert, en een lugubere cartoon over de
crapuleuze moord op een Amerikaanse journalist waarvan gisteren de beelden op
het internet werden verspreid. Ik vond het trouwens van Jan Van Duppen niet
gepast dat hij, uit onversneden moslimhaat, een foto hielp verspreiden van het
neerliggende onthoofde corpus van de journalist, dat zijn eigen hoofd op zijn
borst vasthield. (...) Het beleid, om de angstaanjagende terreur van de
terroristen nu net niet te helpen
verspreiden, is trouwens ook de policy van het VRT-journaal, al zeggen ze er
daar bij: ‘op verzoek van de zuster van het slachtoffer’, alsof ze er uit eigen
beweging niet toe zouden besluiten.
Het beeld (handen rond hoofd op borst van hoofdloos lichaam) blijft op mijn
netvlies gebrand.
Die hele onthoofdingskwestie (…)
krijgt nog een vervolg in een discussietje met (…), die mij verkeerdelijk leest
als zou het overmatig spelen van geweldspelletjes linea recta tot dergelijke
perverse, crapuleuze wreedheden leiden – terwijl ik iets dergelijks toch in
generlei opzicht bedoeld heb.
In de Carrefour loopt een zwarte
man met een rugzak op zijn rug zonder iets af te rekenen langs de kassa’s naar
buiten. Zou het even verdacht ogen indien hij niet zwart was geweest?
Ik amuseer me kostelijk met Frans’
brief aan Walter over de inmiddels driejarige Tsjip in het eerste hoofdstuk van
De leeuwentemmer. Ongelooflijke
dissectie ook van wat er allemaal in je kop rondspookt, ook bij de schijnbaar
eenvoudigste conversatie met een kind. Waar je niet allemaal rekening mee dient
te houden. Elsschot analyseert het haarfijn en met wat een humor!
(…) Er is een mooi licht, met
overschuivende wolken – ik maak enkele foto’s. Vanuit het zuidwesten waait een
stevige wind. Kinderen zoeken schelpjes, een vader bouwt een zandkasteel voor
dochterlief, de redders hebben weinig omhanden want het is te koud om te baden.
(…) Op de terugweg zet ik nog eens In A
Bar Under The Sea op, met de volumeknop genereus open. Toch een
fantastische plaat, zo kun je er maar één keer een maken, denk ik. Die gasten
durfden nogal – misschien zitten er zelfs te veel experimenten in. Luister eens
in welk kabaal het openingsnummer eindigt. Op een bepaald ogenblik moet iemand
toch, vrij arbitrair, gezegd hebben: ‘Dit is de laatste take, we houden het zo.’
En zo was het dan en zo zijn we het gewoon geworden. Vaak hoor je, in
verschillende nummers, diezelfde repetitieve stuwing, leidend naar een
chaotisch ‘lawaai’, waaruit dan uiteindelijk de basislijn nog één keer
tevoorschijn komt. Verdomme, waar is die frisheid naartoe, dat échte waarmee
die plaat gemaakt is?
(…)
